Briljant

In drie verschillende verhaallijnen, welke ook in verschillende periodes spelen, neemt Phoebe je mee door een bijzonder verhaal. Het is vooral in het begin even goed opletten in welke periode je zit, ondanks dat het erbij staat. Het gaat snel en ik heb het eerste kwart een beetje moeite om het te volgen. Maar als je er dan eenmaal inzit, dan zit je er ook goed in.

Psychologisch zit dit verhaal wonderbaarlijk goed in elkaar. De schuingedrukte hoofdstukken met de meiden van een jaar of twaalf doen je hersens kraken. Wat is daar in het verleden gebeurd? En hoe kan het dat Sadie daar in het heden nog zoveel last van heeft? En hoe staat dat dan weer in verband met de gebeurtenissen rondom haar dochter?

In 2018 volgen we Amber die meewerkt aan een documentaire nadat zij verdacht werd van moord. Tussendoor blikken we terug naar 2016, waar Sadie, Miles en Amber proberen opnieuw een gezin te vormen. Miles de goedzak, die geen vragen stelt en alles positief probeert te benaderen, Sadie die bang is en blijft, en niet goed weet hoe ze zich moet gedragen in het gezin, en dan Amber, een puber die slim is (heel slim) en tegendraads is, liegt, manipuleert en toch alles probeert te doen om haar vader gelukkig te maken.

Deze combinatie is briljant, net als de combinatie van Sadie en de schuingedrukte fragmenten. Je bedenkt van alles, maar je krijgt geen antwoorden, het psychologische spel wordt door Phoebe hoog gespeeld en ik smul ervan.
Als ze dan ook nog eens dagboekfragmenten toevoegt van een in mijn ogen onbelangrijk personage, zit ik op het puntje van mijn stoel. Wat is dit dan?
Als de documentaire op het eind komt (en trouwens wat een feeks die documentairemaakster), is daar ook de climax van het verhaal. Alles valt opeens prachtig in elkaar en je blijft een beetje flabbergasted achter. WTF!

Conclusie:
In één woord BRILJANT.
Samenlezenisleuker