Het is weer knallen

De cover:
Een treinspoor in de sneeuw met een verlaten brug…. waar leidt dit spoor heen? De kleuren zijn wat flets maar al met al maakt het nieuwsgierig.

Mening:
Ow wat hou ik van prologen en helemaal van zulke als Vreeswijk weer gebruikt. Ik zit er gelijk helemaal in en wil weten wat er gaat gebeuren!

Vreeswijk neemt je in een hoge snelheid mee door verschillende verhaallijnen, welke bij elkaar zouden moeten komen, maar ik heb geen flauw idee hoe. We zien Alex al snel terug in het verhaal en ook Suzanne is al gauw weer van de partij. Met pijn in mijn hart lees ik ook waarom Alex terug is en potver Vreeswijk moest dat nou echt?
Vreeswijk houdt van details en ik ook, dus het is genieten hoe hij de gebeurtenissen beschrijft. En al is het af en toe een beetje too much van alles, toch komen langzaam de verhalen samen en ga je een beetje begrijpen wat Lynn in dit dwaalspoor van kogelregens, treinwagons en achtervolgingen doet. I love actie, maar vooral halverwege dacht ik even “Oké Vreeswijk, even een rustpuntje was fijn geweest.” Was ik tot de helft nog een beetje verliefd op Alex, dat bekoelde daarna doordat ook in dit boek de personages niet (verder)  werden uitgediept. In een eerste deel geen probleem, maar nu vond ik dat toch wat jammer.
Na de ontknoping en de fabuleuze twist, welke bol staan van actie, reactie en alles wat een echte actiethriller hoort te hebben, ben ik toch een heel gelukkige lezer.

Conclusie:
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 4
Psychologie: 2.5
Spanning: 4
Plot: 4