Mijn gevlogen kind

Vier dagen griep en toen plotsklaps dood, op kerstavond. In de weken na de onverwachtse dood van haar zestienjarige dochter Camille begint Sophie Daull te schrijven. Over haar dochters open blik, driftbuien, onzekerheden, ruzies en lachbuien. Ze schrijft om al die momenten opnieuw te beleven, niet te vergeten en dagelijks nog een paar uur door te brengen met haar veel te jong weggenomen dochter. Maar meer nog beschrijft Daull de leegte. Het afscheid moeten nemen en de goedbedoelde pogingen van de omgeving om te helpen… en keer op keer weer die hartverscheurende pijn. Verre van een hulpeloze noodkreet, vindt Daull de juiste woorden in haar verzet tegen het onzegbare en overdraagbare: een aangrijpende ode van een moeder aan haar overleden kind.

Het kan er bij mij niet ingaan hoe een springlevend kind zo in 4 dagen aan een zogezegd griepje kan sterven, waarom heeft de huisarts niet geluisterd naar die ouders, waarom heeft het ziekenhuis geen bloed getrokken, waarom zijn die huisartsen zo laks door altijd te zeggen... het is maar een griepje. De ouders zagen de signalen dat er echt wel iets niet goed zat. Hoeveel keer hebben ze niet gebeld naar 112. Vragen die ik gans mijn leven zou blijven afvragen. Een aangrijpend verhaal maar een beetje onsamenhangend.