Lezersrecensie
Let op: dit boek zou eigenlijk een disclaimer moeten hebben.
Voor de boekenclub van Ilona van LS las ik De kleuren van het donker. Net als het boek zelf begin ik mijn recensie maar meteen in volle vaart.
Het boek wordt gepresenteerd als thriller en door media en recensenten alom geprezen. Maar zo simpel ligt het niet. Er zijn namelijk ook flink wat kritische geluiden – en ik begrijp waarom.
In de eerste hoofdstukken wordt de achtergrond van de hoofdpersonen zorgvuldig neergezet. Zo lees je onder meer over de jeugd van Patch, zijn ontvoering en hoe hij uiteindelijk weer terugkeerde.
Het middenstuk van het boek vond ik echter een echte worsteling. Meerdere keren moest ik het boek even wegleggen omdat het simpelweg niet vlot las. Waar dat precies aan lag? Geen idee. Het lag niet aan het taalgebruik, de zinsbouw of het lettertype. Misschien komt het doordat er veel tijd wordt genomen om subtiele aanwijzingen (de zogeheten ‘red flags’) uit te zetten die pas veel later betekenis krijgen. Ook bestrijkt het middendeel tientallen jaren. Er gebeurt in dit deel weinig: Patch rent als een kip zonder kop achter aanwijzingen aan, maar echt vaart komt er niet in.
Gelukkig las ik het boek voor de leesclub en zette ik door. Daar ben ik blij om, want in de laatste pakweg 200 pagina’s valt alles op indrukwekkende wijze samen. Alle losse draadjes komen samen in een duizelingwekkende ontknoping. Ik ben echt onder de indruk van hoe Chris Whitaker dat voor elkaar krijgt – ingenieus!
Wees dus gewaarschuwd: dit is geen standaard thriller. Het is eerder een literair mysterie, met de nadruk op karakterontwikkeling in plaats van op misdaad en spanning. Verwacht een sterke start, een traag en soms frustrerend midden, en een einde dat je verbijsterd achterlaat.
Na het omslaan van de laatste bladzijde bleef ik met een dubbel gevoel achter. Wat heb ik eigenlijk precies gelezen – en wat vind ik daar nou van? Ik ben blij dat ik heb doorgezet, maar door het moeizame middenstuk geef ik het boek ‘maar’ 3,5 sterren. Misschien zou dat hoger zijn geweest als ik vooraf had geweten wat voor soort verhaal dit eigenlijk is – en daar mijn verwachtingen op had afgestemd. Want het einde? Dat was wel écht briljant. Een unieke leeservaring.
Het boek wordt gepresenteerd als thriller en door media en recensenten alom geprezen. Maar zo simpel ligt het niet. Er zijn namelijk ook flink wat kritische geluiden – en ik begrijp waarom.
In de eerste hoofdstukken wordt de achtergrond van de hoofdpersonen zorgvuldig neergezet. Zo lees je onder meer over de jeugd van Patch, zijn ontvoering en hoe hij uiteindelijk weer terugkeerde.
Het middenstuk van het boek vond ik echter een echte worsteling. Meerdere keren moest ik het boek even wegleggen omdat het simpelweg niet vlot las. Waar dat precies aan lag? Geen idee. Het lag niet aan het taalgebruik, de zinsbouw of het lettertype. Misschien komt het doordat er veel tijd wordt genomen om subtiele aanwijzingen (de zogeheten ‘red flags’) uit te zetten die pas veel later betekenis krijgen. Ook bestrijkt het middendeel tientallen jaren. Er gebeurt in dit deel weinig: Patch rent als een kip zonder kop achter aanwijzingen aan, maar echt vaart komt er niet in.
Gelukkig las ik het boek voor de leesclub en zette ik door. Daar ben ik blij om, want in de laatste pakweg 200 pagina’s valt alles op indrukwekkende wijze samen. Alle losse draadjes komen samen in een duizelingwekkende ontknoping. Ik ben echt onder de indruk van hoe Chris Whitaker dat voor elkaar krijgt – ingenieus!
Wees dus gewaarschuwd: dit is geen standaard thriller. Het is eerder een literair mysterie, met de nadruk op karakterontwikkeling in plaats van op misdaad en spanning. Verwacht een sterke start, een traag en soms frustrerend midden, en een einde dat je verbijsterd achterlaat.
Na het omslaan van de laatste bladzijde bleef ik met een dubbel gevoel achter. Wat heb ik eigenlijk precies gelezen – en wat vind ik daar nou van? Ik ben blij dat ik heb doorgezet, maar door het moeizame middenstuk geef ik het boek ‘maar’ 3,5 sterren. Misschien zou dat hoger zijn geweest als ik vooraf had geweten wat voor soort verhaal dit eigenlijk is – en daar mijn verwachtingen op had afgestemd. Want het einde? Dat was wel écht briljant. Een unieke leeservaring.
1
Reageer op deze recensie
