Witje

Het kunstprentenboek Witje van Paul de Moor en Kaatje Vermeire laat zich makkelijk samenvatten: een meisje genaamd Witje woont in een groot wit huis in een groot wit land. In haar grote witte bed met een dekbed zo ‘licht als een wit veertje’ telt ze ‘de witte schaapjes tot ze witte dromen droomt’. Voor je het weet ben je aan het einde van het boek en kun je weer vooraan beginnen.

Veel spannender dan dit wordt het niet. Nee, wat dit bescheiden verhaal bijzonder maakt, is de sobere en poëtische tekst van Paul de Moor. Per pagina schreef hij slechts één of twee bedrieglijk eenvoudige zinnen waarmee hij de omgeving van Witje tastbaar maakt. Elke zin noemt hij een nieuw aspect uit haar omgeving, zonder er een saaie en droge opsomming van te maken. Door zijn uitgebalanceerde gevoel voor ritme, stromen zijn woorden en zinnen als vanzelf. Dit maakt de tekst meeslepend en bijna hypnotisch.

De kracht van dit verhaal zit hem ook in de evenwichtige manier waarop tekst en beeld elkaar versterken. Met haar fijne, gedetailleerde illustraties geeft Vermeire de tekst meer diepgang. Om te beginnen geeft ze het verhaal vrij letterlijk meer kleur door het ‘wit’ waarover De Moor voortdurend spreekt te nuanceren. In haar tekeningen, die doen denken aan de schilderijen van Monet, vangt ze namelijk alle zachte pasteltinten die baden in wit licht. Op deze manier maakt ze van de illustraties een hele visuele ervaring van licht, kleur en schaduw.

Witje is een magisch pareltje dat je heel langzaam tot je moet nemen. Keer na Keer. En elke keer ontdek je weer nieuwe details. Het is een beeldverhaal voor jong (vanaf 6 jaar) en oud over niet naar buiten kunnen, op jezelf aangewezen zijn en dromen. Iedereen zal in dit boek zijn eigen verhaal ontdekken.

De volledige recensie van dit boek kun je lezen op https://dekleinekinderboekenkapitein.nl/witje/