Opgelsoten in een aquarium

Recensie is eerder gepubliceerd op: https://meerboekenblog.nl/buitengewoon-briljante-wezens/

Bijzonder aan dit boek zijn de diverse perspectieven. Je hebt het perspectief van Tova Sullivan, een vrouw op leeftijd die na sluitingstijd schoonmaakt in het Sowell Bay Aquarium. Maar je hebt ook het bijzondere perspectief van Marcellus, een bewoner van het Sowell Bay Aquarium.

Marcellus is een gigantische octopus die in één van de aquariums leeft. Veel mensen weten niet dat octopussen onwijs slimme dieren zijn. Via Marcellus zijn perspectief laat hij zien hoe slim ze daadwerkelijk zijn en hoe hij, over het algemeen, over de mensheid denkt. Marcellus vindt zichzelf superieur aan de mensheid. Dit gaat gepaard met een bult humor, waar vaak een kern van waarheid in zit. Een mooi voorbeeld is de volgende quote op pagina 57:

“Geheimen heb je overal. Sommige mensen zitten er boordevol mee. Hoe kan het dat ze niet uit elkaar ploffen? Dat lijkt het kenmerk van de mens te zijn: gruwelijk slechte communicatieve vaardigheden. Niet dat andere diersoorten er beter in zijn, dat niet, maar zelfs een haring weet welke kant de school waar hij bij hoort op zal gaan en volgt die dan. Waarom kunnen mensen hun miljoenen woorden niet gebruiken om elkaar simpelweg te laten weten wat ze willen?”

Nog een ander perspectief is dat van Cameron Cassmore, een jongeman die dankzij de zoektocht naar zijn identiteit/familie terechtkomt in het dorpje Sowell Bay. Cameron worstelt met van alles en hoopt dat de antwoorden op zijn vragen hem verder helpen.

Hartverwarmend en mysterieus
Alle personages in Buitengewoon briljante wezens hebben hun eigen rugzakje (zoals ieder mens in de normale wereld). Cameron worstelt dus met zijn afkomst. Tova worstelt nog altijd met het onverwachte en mysterieuze verlies van haar zoon Erik en Marcellus zit letterlijk opgesloten in een aquarium die hij nooit als zijn thuis zal zien. Van Pelt beschrijft alle personages en hun problemen op een realistische manier neer, waardoor menig mens wel herkenning kan vinden in één van de personages.

Het verhaal is echter ook een tikkeltje mysterieus en zeker weten hartverwarmend. Als lezer weet je van te voren dat de drie verhaallijnen op een gegeven moment wel iets met elkaar te maken moeten hebben, maar Van Pelt bouwt het verhaal traag op waardoor de clue lange tijd onbekend blijft. De vriendschappen die ondertussen gesmeed worden zijn hartverwarmend, evenals de algemene sfeer van het dorpje en hoe de inwoners van Sowell Bay voor elkaar zorgen. Typisch een ‘ons kent ons’ gevoel, waar je van houdt of het verschrikkelijk vindt.