De minste

Van alle Kluun boeken die ik met veel plezier gelezen hebt, is dit duidelijk de minste. Ik heb het vlak voor het einde dan ook dicht geslagen, ik kon het gewoon niet meer opbrengen om het uit te lezen.
Kluun kijkt terug ipv vooruit. Hij valt in herhaling. Ja we weten nu wel dat je ooit een bestseller schreef. Sommige delen had ik zelfs al een keer eerder gelezen geloof ik. Rond pagina 266 word het pas interessant. Er komt vaart en humor aan te pas, dat wat het lezen van Kluun zo leuk maakt. Maar helaas, ook dan word er weer oud zeer van vroeger bij gehaald, en zakt de vaart er weer uit. Dat Tilburgse accent word ook irritant.
Jammer dit. Probeer eens iets nieuw.