Eerbetoon aan de klassieke detective

Magpie Murders is één van de vele detectives van de hand van Anthony Horowitz. Horowitz is wellicht beter bekend van zijn Sherlock Holmes- en James Bond-boeken en zijn televisiescenario’s voor Midsomer Murders en Agatha Christie’s Poirot. Je kunt dus wel zeggen dat Horowitz een meester van suspence is.

Dat blijkt ook uit Magpie Murders. Het boek zit vol verwijzingen naar andere detectives, voornamelijk die van Agatha Christie. Naast de verwijzingen wordt ook de kleinzoon van Agatha Christie als personage opgevoerd en heeft één van de hoofdpersonen een complete set Agatha Christie-boeken. Alleen dat al maakt het verhaal een feest om te lezen als je detective-fan bent.

De personages zijn daarnaast helemaal wat je verwacht bij een detective. Zoals in het boek zelf benoemd wordt (in mijn Engelstalige exemplaar): “They were nicked out of Agatha Christie or based on people he knew.” En het verhaal speelt zich (natuurlijk) af op het Engelse platteland: “Why do English villages lend themselves so well to murder? I used to wonder about this but got the answer when I made the mistake of renting a cottage in a village near Chichester.”

Het boek is dus echt een eerbetoon aan de klassieke detectives, maar dan met 2 detective-verhalen voor de prijs van 1. Ik ga hierover om wille van het leesplezier niet te veel zeggen, want dan zou ik te veel van het verhaal weggeven. Ik kan enkel zeggen dat het een ingenieus idee is en dat het ook nog eens tot in de puntjes uitgewerkt is. Inclusief de bekende ‘red herrings’ die bij een detective-verhaal horen.

Nog 1 laatste puntje dat ik wil adresseren: in verschillende reviews las ik dat lezers zich stoorden aan de schrijfstijl van een deel van het boek. De schrijfstijl van de 2 verhaallijnen is inderdaad verschillend. Dat valt in het begin niet heel erg op, maar wordt later in het boek duidelijk. Ik vond zelf ook 1 van de schrijfstijlen wat minder prettig lezen, maar niet dusdanig dat het me tegen stond. En toen me duidelijk werd waarom de schrijfstijl anders (niet helemaal perfect) was, vond ik het enkel een pluspunt. Want ook op dit onderdeel is het verhaal dus helemaal tot in detail geperfectioneerd – juist door het niet perfect te maken.