Een avontuur om nooit te vergeten.

Met een mooie kaft, die goed bij het verhaal past, begint de reis van twee jonge mensen die een welbemiddelde man helpen om een zeiljacht naar Corfu te varen.

De reis begint als een leuk avontuur, maar gaandeweg begint “het onderbuikgevoel” op te spelen. De situaties worden steeds extremer. De auteur weet dat onderbuik gevoel goed te omschrijven en daardoor blijft het verhaal spannend genoeg om door te blijven lezen. Kort en bondig weet hij zijn ervaringen duidelijk op papier te zetten. Daardoor heb je het boek ineens uit.

“Hij kijkt me aan en wacht op een reactie. Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren. Het klinkt allemaal wel erg extreem en ook wat eenzijdig. Het maakt me benieuwd naar de andere kant van het verhaal.” (blz 33)

De namen zijn gefingeerd. Dat heeft Eric Wewerinke bewust gedaan, om zo zijn verhaal makkelijker te kunnen schrijven. De personages en hun karakters zijn niet uitgebreid uitgewerkt. Dit kan als een minpunt worden ervaren net als de fingeerde namen, maar ik vond beide niet storend.

De reis wordt goed afgesloten met een uitleg op het einde.

Voor de echte thrillerfans zal dit een mooi avonturenverhaal zijn en niet als thriller voldoen. Voor iemand die het echt meegemaakt heeft, kan het anders overkomen. Dit boek van 175 pagina’s kan ook onder Young Adult geschaard worden.

Een fijn boek voor jong en oud met een duidelijke boodschap. Als iets lijkt dat te goed is om waar te zijn, dan is dat meestal ook zo.

Al met al een mooi debuut voor Eric Wewerinke met zijn zwarte golven.