Isis, godin van....

Ilona van Hilst heeft een oude mythe nieuw leven ingeblazen met Oogvocht.

Heel het boek straalt eenvoud uit. Van een basic witte kaft met een summiere tekening tot de simpele maar fijne schrijfstijl. Met een paar woorden weet Ilona een situatie of persoon goed neer te zetten.
Wilde achtervolgingen en helse zoektochten komen eigenlijk niet in dit boek voor en de schrijfster blijft daardoor vaak dichtbij de realiteit. Met een beetje humor erbij blijft het boek je boeien. Dat is knap gedaan.

“En ik had niet zo’n zin om me op te tutten voor de koningen vandaag. Ze zijn toch dood.” (Blz. 165)

Ondanks alle lof hierboven is het geen boek wat nog 2 dagen door je hoofd spookt en waar je nog even over nadenkt voor je aan het volgende boek begint. Het boek is mysterieus te noemen maar is voor mij geen echte psychologische thriller. Fijn om tussendoor te lezen, maar helemaal lyrisch ben ik er niet van. Het boek krijgt van mij daarom een ruim voldoende tot een goede beoordeling. .