Eerbetoon aan vriendschap

Ik hou van Kerstmis. Iedereen die mij kent, weet dan ook dat ik al vroeg in het jaar begin met het luisteren naar kerstmuziek. En voor wie het niet wist; gratis weetje van de dag. Je kunt me ook enorm blij maken met kerstverhalen én kerstfilms. Van de laatste categorie heb ik er dit jaar nog maar één gezien, terwijl ik toch al een stuk of vijf kerstboeken heb gelezen en geluisterd. Een van de kerstboeken maakte erg veel indruk op me, dat is De Kerstmisvriendenclub van Becca Freeman.

(Bijna) niemand wil de kerst alleen doorbrengen. In ieder geval Finn en Hannah niet. Tijdens hun eerste kerst zonder familie komen ze elkaar tegen en vanaf dat moment ontstaat er een ware kersttraditie. Hannah en Finn vieren kerst samen. Al snel wordt hun groepje uitgebreid met huisgenote Priya en weer een jaar later sluit Theo aan bij het gezelschap. Als Finn een aanbod krijgt dat hij niet af kan slaan, lijken de vrienden voor het eerst in tien jaar de kerst niet samen door te brengen.

Voor mij staat kerst voor een gevoel van warmte, samenzijn met familie of vrienden. Even extra, oprechte aandacht voor elkaar. In de aanloop naar kerst besef ik me altijd hoe rijk ik ben, dat ik familie heb om kerst mee te vieren, wetende dat niet iedereen dat geluk heeft. Ik denk dat De Kerstmisvriendenclub me daarom vanaf de eerste pagina raakt. Het verhaal is niet alleen maar een verhaal over kerst, het is een verhaal over hoop, over iets voor elkaar betekenen en over échte vriendschap.

Ik ben een Hannah, weinig vrienden. Ik vind dat prima zo, want zo kan ik mijn oprechte aandacht en tijd besteden aan de mensen die het waard zijn. Loyaal, soms wat egocentrisch, maar vrienden staan op één. Freeman lukte het om me mee te voeren naar het leven van Hannah. Voor even was ik het meisje dat verslingerd is aan kerst, wegrent in de liefde en er altijd voor haar vrienden wil zijn. Ik voelde Hannahs vreugde, Hannahs stress en Hannahs verdriet door de pagina’s heen.

Nu kan zo’n titel als De Kerstmisvriendenclub een beeld opwekken van een suffe club vrienden die altijd een gigageweldige kerst hebben. Freeman maakt korte metten met dat beeld door op geheel eigen wijze, onder andere door het gebruik van flashbacks, een prachtig verhaal te vertellen. Een verhaal dat zeer realistisch en herkenbaar is. Door het gebruik van humor en actie weet Freeman de aandacht goed vast te houden en door de juiste woorden raakt ze op bepaalde momenten zelfs een gevoelige snaar, waardoor ik echt even een traantje moest wegpinken.

De Kerstmisvriendenclub is niet alleen het beste kerstverhaal dat ik tot nu toe dit jaar heb gelezen. Het is zelfs het beste boek dat ik dit jaar las. Het raakte me meerdere keren tot in mijn ziel, liet me hardop lachen én roerde me tot tranen. Voor mij is het duidelijk; bij een volgende Freeman sta ik weer vooraan.