Een vrij oppervlakkig en vlak verhaal

Lucy Christopher is geboren in Wales, opgegroeid in Melbourne en later teruggekeerd naar Wales om daar een studie Creative Writing te volgen. Ondanks dat ze na haar studie wilde terugkeren naar Australië, werkt ze nog steeds in Bath en wel aan de universiteit waar ze zelf studeerde. Voor haar debuut, Dreigende stilte, ontving zij meerdere awards, voornamelijk in Engeland en Australië. Dodelijk spel  is haar derde boek.

Op een avond komt Emily’s vader, Jon Shepherd, terug uit het bos met in zijn armen het dode lichaam van Ashlee Parker. Zijn vrouw belt een ambulance en de politie. Jon wordt gearresteerd omdat hij ervan verdacht wordt Ashlee gestalkt en vermoord te hebben.
Damon Hilary, de vriend van Ashlee, krijgt de ochtend erna een sms van zijn vriend Mack, met de vraag of hij weet wat er is gebeurd. Maar, aangezien hij de avond ervoor veel te veel gedronken heeft en drugs heeft gebruikt, kan hij zich nauwelijks iets herinneren van de bewuste avond. Emily gelooft echter in de onschuld van haar vader en zet alles op alles om de waarheid te achterhalen. Ook Damon wil weten wat er is gebeurd en probeert zich op alle mogelijke manieren de gebeurtenissen van die avond te herinneren.

Dodelijk spel  wordt afwisselend vanuit Emily’s en Damons perspectief verteld. Het is al met al een nogal vlak verhaal. Hoofdpersonages Emily en Damon komen niet helemaal uit de verf, ondanks de pogingen daartoe. Het blijft allemaal vrij oppervlakkig en ook wordt er vaak in herhaling gevallen: veel scènes spelen zich af in het bos en vertonen veel overeenkomsten, alsmede de ontmoetingen tussen Emily en Damon. Het verhaal blijft te vaak hierin hangen. Er zijn weinig uitschieters qua spanning en beleving, soms wel in de emoties, maar dat is net te weinig om er een boeiend verhaal van te maken.

Dodelijk spel  is eigenlijk een boek voor jongeren, over gevaren waar zij mee te maken kunnen krijgen: drank, drugs en gevaarlijke spelletjes. In haar nawoord schrijft Christopher over duisternis en dat het verhaal dat ze voor ogen had ‘donker’ moest zijn. Dat is het ook geworden: een donker, zwaar verhaal over wanhoop, angst, onmacht en verdriet. Alleen aan het einde gloort er een beetje licht en hoop, althans voor Emily, haar ouders en Damon.