Géén geweldig debuut

Het glazen plafond is de debuutroman van Meta Muller (Zwolle, 1973). Na haar studie Engelse Taal- en Letterkunde, vond zij werk als tekstschrijver en vertaler.
Laurien Stam, 34 jaar en single, heeft een coach, Mark, met wie zij tevens een ‘spanking’ relatie heeft. Laurien heeft een opleiding Strategisch HR Management gevolgd en, na een paar zwangerschapsvervangingen, aanvaardt ze een opdracht bij een farmaceutisch bedrijf als P&O Manager. Zij wordt aangenomen om de reorganisatie van het bedrijf voor te bereiden en uit te voeren. Langzaam maar zeker beginnen er een aantal duistere zaken omtrent het reilen en zeilen van het bedrijf aan het licht te komen. Lauriens voorgangster, Marieke, is op mysterieuze wijze bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Er wordt blijkbaar, willens en wetens, aangestuurd op een faillissement van het bedrijf; Laurien komt een dubieuze crediteur tegen in de boeken, een bedrijf waar de vrouw van de directeur aan het hoofd staat; de OR neemt vreemde beslissingen en, naar later blijkt, Laurien wordt privé gevolgd en afgeluisterd. Ook de voorzitter van de OR, Patrick, komt op een vreemde manier aan zijn einde: zijn huis is in brand gestoken en hij pleegt zelfmoord door zich voor een trein te gooien. Laurien laat zich door dit alles niet van de wijs brengen en zet haar onderzoek naar de criminele activiteiten van haar bazen voort. Maar wat heeft dit voor consequenties?
Het begin van Het glazen plafond is ietwat verwarrend. Het start met een aantal (zeer) korte hoofdstukken over diverse onderwerpen: een begrafenis, een stukje over Laurien, een hoofdstuk over een oudere man, weer iets over Laurien, het ongeluk van ene Marieke en haar zesjarige zoon Rick. Je moet redelijk schakelen om van deze informatie één geheel of een verhaal te kunnen maken. Gaandeweg wordt het verhaal rond Laurien iets meer gestructureerd en duidelijker.
Het verhaal van Marieke, dat in de cursief gedrukte hoofdstukken beschreven wordt, loopt als het ware door het verhaal van Laurien heen. Het begint bij haar begrafenis en loopt terug in de tijd. De overgang naar de ontknoping is echter wel héél erg abrupt. Ook het plan van Laurien, Mark en Rodney (een andere vriend van Laurien) dat gesmeed wordt in een bungalow in Dwingelo en dat dient om de waarheid boven tafel te krijgen, kent geen inleiding. Datzelfde geldt voor de metamorfose van Laurien in een hotel. De samenhang met het verhaal is er opeens nauwelijks meer.
Spanning is in het boek ver te zoeken. In het begin van het boek wordt de verhaallijn al meteen duidelijk, mede door de hoofdstukken over Marieke. Het verhaal kent heel veel clichés en het onderwerp: witteboordencriminaliteit, fraude, afpersing en chantage in het bedrijfsleven is ondertussen ook al een uitgemolken en afgezaagd onderwerp geworden. De personages zijn oppervlakkig, nogal emotieloos en er is geen diepgang te bekennen. De relatie tussen Laurien en Mark is in eerste instantie beschreven als zijnde een professionele relatie (op het spanking deel na dan, hoewel dit ook zonder veel gevoel beschreven wordt). Laurien zou moeten overkomen als een zelfstandige vrouw, maar heeft wel geregeld een pak slaag nodig om haar doel te bereiken. Dit alles komt niet erg onovertuigend over. Dat geldt ook voor het taalgebruik. De schrijfster ruimt veel plaats in voor Engelse vaktermen, en dat doet interessant aan, maar het mist totaal zijn doel.
Zoals in veel thrillers, is de ontknoping een deceptie. In een viertal korte hoofdstukken wordt er ‘afgerekend’ met alles en iedereen. Alle puzzelstukjes vallen in een paar zinnen in elkaar en we hebben het bekende ‘eind goed, al goed’. Dit alles past in een goedkoop romannetje, maar niet in een boek dat geacht wordt een thriller te zijn. Deze debuutroman van Meta Muller is dan ook absoluut niet boeiend of spannend. Ik denk dat Meta Muller, als zij door wil gaan met het schrijven van zogenaamde literaire thrillers, zich eerst beter in dit genre zal moeten verdiepen. Het glazen plafond is namelijk de benaming thriller totaal onwaardig.