Lezersrecensie
Een roman over loslaten in liefde.
Judith de Graaf schreef eerder het boek Ontijd, over voltooid leven. Ze heeft haar eigen psychotherapeut en systeemtherapeut praktijk in Utrecht.
Een knallende ruzie met haar man, daar begint het boek Alma mee. De titel is de naam van de moeder van een ontwricht gezin. Het gezin wordt door middel van herinneringen van Alma zelf aan de lezer voorgesteld. De oorzaak van die ontwrichting ligt bij de oudste zoon, Jonas. Hij drijft met zijn passiviteit en lethargie iedereen in zijn omgeving tot waanzin.
Dit gaat verder dan even spijbelen, Jonas heeft afstand genomen van iedereen om zich heen en het meeste van zichzelf. Er is een persoon die hem in de benen lijkt te kennen maar die zal hem niet lang meer kunnen helpen. De Graaf schrijft aan de hand van dagelijkse voorbeelden over kleine doorbraken in de situatie maar ook over grote stappen terug zetten. En dat geldt voor Jonas én zijn omgeving. Dat het ene niet los gezien kan worden van al het andere.
Alma is een indrukwekkende familieroman over loslaten in liefde.
Jonas en zijn moeder komen afwisselend aan het woord maar omdat ze er allebei niet de vinger op kunnen leggen waarom dit allemaal gebeurt zijn de teksten hartverscheurend. De Graaf weet met de juiste woorden duidelijk te maken waar de spanning in dit gezin zit. Maar de oorzaak van dit alles? Dat geeft die onderhuidse spanning die in een roman aanwezig hoort te zijn en nodigt uit om door te lezen. Door de mooie vormgeving van personages wordt de lezer gestimuleerd om door te lezen en zelf een of meerdere conclusies te trekken.
De Graaf maakt gebruik van mooie metaforen zoals een muffe geur die in huis blijft hangen en waar niemand in het begin de oorzaak van weet.
Het is een roman dat vertelt over systemen in een gezin, gebeurtenissen uit het verleden die doorwerken tot in het heden. Tot een allesbepalende ontlading die erg veel indruk maakt en diep onder de huid gaat zitten.
Een roman over loslaten in liefde en dat allemaal geschreven met de meer dan prettige schrijfstijl van De Graaf.
Een knallende ruzie met haar man, daar begint het boek Alma mee. De titel is de naam van de moeder van een ontwricht gezin. Het gezin wordt door middel van herinneringen van Alma zelf aan de lezer voorgesteld. De oorzaak van die ontwrichting ligt bij de oudste zoon, Jonas. Hij drijft met zijn passiviteit en lethargie iedereen in zijn omgeving tot waanzin.
Dit gaat verder dan even spijbelen, Jonas heeft afstand genomen van iedereen om zich heen en het meeste van zichzelf. Er is een persoon die hem in de benen lijkt te kennen maar die zal hem niet lang meer kunnen helpen. De Graaf schrijft aan de hand van dagelijkse voorbeelden over kleine doorbraken in de situatie maar ook over grote stappen terug zetten. En dat geldt voor Jonas én zijn omgeving. Dat het ene niet los gezien kan worden van al het andere.
Alma is een indrukwekkende familieroman over loslaten in liefde.
Jonas en zijn moeder komen afwisselend aan het woord maar omdat ze er allebei niet de vinger op kunnen leggen waarom dit allemaal gebeurt zijn de teksten hartverscheurend. De Graaf weet met de juiste woorden duidelijk te maken waar de spanning in dit gezin zit. Maar de oorzaak van dit alles? Dat geeft die onderhuidse spanning die in een roman aanwezig hoort te zijn en nodigt uit om door te lezen. Door de mooie vormgeving van personages wordt de lezer gestimuleerd om door te lezen en zelf een of meerdere conclusies te trekken.
De Graaf maakt gebruik van mooie metaforen zoals een muffe geur die in huis blijft hangen en waar niemand in het begin de oorzaak van weet.
Het is een roman dat vertelt over systemen in een gezin, gebeurtenissen uit het verleden die doorwerken tot in het heden. Tot een allesbepalende ontlading die erg veel indruk maakt en diep onder de huid gaat zitten.
Een roman over loslaten in liefde en dat allemaal geschreven met de meer dan prettige schrijfstijl van De Graaf.
1
Reageer op deze recensie