Prachtige, poëtische zinnen en een verhaal dat lang bijblijft

In 'De muze en het meisje' leest men het verhaal van Mila, die als naaktmodel werkt. Hier ontleent ze haar identiteit aan, ze is iemands Muze, moet bekeken en bemind worden, door haar lichaam is ze iets, stelt ze wat voor. Totdat ze merkt dat dit een manier is om de extreme leegte die ze voelt op te vullen. Vanaf dan ziet ze haar lijf slechts als een leeg omhulsel. Maar dan het hart en de inhoud nog vinden... Ze gaat door een zware tijd en probeert uit het dal omhoog te klimmen, zelfinzicht te vergaren en zichzelf daarbij niet te sparen.

Hetgeen het meest geprezen moet worden aan deze roman is het prachtige, poëtische taalgebruik: 'Zoals een bril beslaat wanneer je van de koude in een warme ruimte komt, zo condenseert mijn ziel op mijn hart wanneer ik hem zie.' en 'En daar reed ik, de dwaas, om te testen hoezeer de stolp over ons nog blonk, nu ik hem niet van binnenuit kon oppoetsen.' Het boek zit er vol mee, en ook met typisch Vlaamse woorden ('bompa, supporteren' ). De lezer moet wellicht ook even wennen aan het veelvuldig gebruik van niet alledaagse woorden (zoals 'driest', 'rabauwen') waardoor het kan zijn dat er behoorlijk wat woorden moeten worden opgezocht. Storend of pompeus is het echter niet, het draagt bij aan de sfeer die geprobeerd wordt neer te zetten.

Vele verwijzingen zijn in het boek te vinden: allereerst naar de kunst, maar ook naar sterrenbeelden, toneel, de Bijbel, etc. Nergens wordt het te overvloedig, altijd blijft het op zo'n wijze dat men eruit kan halen wat men wil en zichzelf al dan niet verder kan verdiepen. Het kan als een mooi verhaal gelezen worden, of zoals een ui afgepeld worden om elke verdere laag te ontdekken. De keus laat Van Bouwel aan de lezer, waarvoor zij zeker een compliment verdient.

Narcisme, depressie, liefdesverdriet, identiteitscrisis, onzekerheid, zichzelf vinden. Zware thematiek, dat wel. Verwacht geen luchtig verhaal. Mila maakt een zware depressie door, en Torven, haar (ex)vriend is ook al niet de vrolijkste. Door de treffende manier van schrijven wordt de lezer dit verhaal ingezogen, gaat zich inleven in de personages, en zich er zeker niet vrolijker door voelen. Gelukkig ontbreekt het niet aan humor, waardoor de triestheid afgewisseld wordt met vermakelijk grinniken: 'Van alle mogelijke tijdstippen blijkt het ochtend te zijn.' en 'Ik heb mensen die van de winter houden nooit echt vertrouwd.'

Klein minpuntje is dat het boek in het laatste (vierde) deel een beetje te snel afgeraffeld lijkt te zijn. Opeens volgen de ontwikkelingen elkaar in hoog tempo op, de climax dendert als een donderslag bij heldere hemel van de bladzijden, terwijl in de drie delen daarvoor alles zeer langgerekt was en er maar weinig tot niets gebeurde. Ingehaalde tijd, dat had anders gekund. Een paar verrassingseffecten in datzelfde vierde deel maken dit minpuntje echter weer goed.

'De muze en het meisje' is Van Bouwels eerste roman, waarmee ze direct de lezer weet te raken tot op het bot. Meer dan eens zal de lezer na het uitlezen ervan het boek nog eens openslaan om een paar prachtige zinnen te herlezen, te genieten van de herinneringen aan het verhaal. Tijdens het lezen verliest men tijdelijk alle besef van tijd en ruimte en kan niets anders doen dan zich geheel onderdompelen in dit schitterend neergezette verhaal.