Een achtbaan van emoties

Je hebt het vast wel eens eerder gehoord: een achtbaan van emoties. Of beter gezegd in het Engels - want ik las dit boek in het Engels - a book like a rollercoaster ride. Liefde, dromen, drugs, verlies, psychoses, dit boek heeft het allemaal...
In Utopia Avenue ontmoeten we folkzangeres Elf Holloway, blues bassist Dean Moss, gitaarheld Jasper de Zoet - zegt die naam je iets? - en jazz drummer Griff Griffin. Deze vier muzikanten werd zorgvuldig bij elkaar gezocht door de Canadese manager Levon Frankland en samen vormen zij Utopia Avenue, "the most curious British band the late 1960s".
In dit boek vertelt David Mitchell hoe de band bij elkaar kwam. Hij beschrijft alle euforische en dramatische momenten die de bandleden hadden tijdens hun korte periode samen en die uiteindelijk leidden tot het uit elkaar vallen van Utopia Avenue. Die achtbaan van emoties die ik eerder noemde komt met name tevoorschijn in de intense beschrijvingen van Griff's rouw om zijn broer die overleed door het auto-ongeluk waarbij ook Griff zelf betrokken was, of Elfs verdriet om haar veel te vroeg gestorven neefje, maar vooral in de psychoses waar Jasper doorheen gaat. Ik heb nooit geweten dat het mogelijk is om het gevoel te krijgen dat je je binnen in iemands verwarde geest bevindt!

Wie eerder boeken van Mitchell heeft gelezen herkende wellicht de naam De Zoet. Zat er niet een Jacob de Zoet in een van zijn eerdere boeken? Jawel! Jasper is een nakomeling van Jacob, de hoofdpersoon in De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet. Ondanks dat je dit boek niet gelezen hoeft te hebben om Utopia Avenue te begrijpen, zou ik iedereen toch aan willen raden dit boek te lezen. Nog niet gedaan? Doen hoor!

Terug naar Utopia Avenue. Meteen toen ik hoorde dat dit boek zou gaan verschijnen wilde ik het lezen. Bij het lezen van de flaptekst werd ik meteen herinnerd aan een boek dat ik eerder dit jaar las: Daisy Jones & The Six van Taylor Jenkins Reid. Een boek dat ik leuk vond, voornamelijk door de originele stijl waarin het geschreven was. In dit boek staat ook een fictionele band centraal. Ik was dus erg benieuwd hoe deze twee boeken overeen zouden komen of zouden verschillen. Jenkins Reid heeft het voornamelijk over verslaving en het effect daarvan op relaties. Mitchell neemt de lezers mee diep in de persoonlijke levens van de vier bandleden. Daardoor is Mitchell's boek ongeveer twee keer zo dik. Deze twee boeken vergelijken is ontzettend moeilijk, omdat ze zo anders zijn. Ik ben nog steeds van mening dat Daisy Jones het lezen waard is vanwege de unieke stijl, maar heb zeker een voorkeur voor Utopia Avenue vanwege de diepgang.

Er is één ding wat extra veel indruk op me heeft gemaakt tijdens het lezen. Dat is dat Mitchell in detail beschrijft hoe de muzikanten hun instrument bespelen en hoe zij een show neerzetten. Zo gedetailleerd dat de lezer zich goed voor kan stellen hoe de muziek zou moeten klinken en wat voor sfeer er bij zo'n show zou ontstaan. Werkelijk briljant!

Ook al zit dit boek vol leed, wanneer je het uitleest laat het je niet verdrietig achter. Het laatste hoofdstuk, waarin Elf aan het woord is, beschrijft wat er met de afzonderlijke bandleden gebeurde nadat de band uit elkaar ging en hoe een derde album zo'n 50 jaar later alsnog verscheen. Een hoofdstuk dat je hoop geeft!

Voor wie nog niet bekend is met deze auteur, David Mitchell is een Engelse schrijver. Hij heeft gewoond in Italië en Japan en woont momenteel in Ierland. Mitchell bracht zijn eerste boek De Geestverwantschap uit in 1999. Een boek dat erg goed ontvangen werd. Acht romans volgden, waaronder Wolkenatlas in 2004 en vorige maand Utopia Avenue. Naast het schrijven van boeken houdt Mitchell zich ook bezig met het schrijven van scenario's.