Verontrustend knap geschreven

Vertedering speelt maanden nadat ik het gelezen heb nog steeds regelmatig door mijn hoofd. Vanwege het verhaal, maar met name vanwege de naamloze hoofdpersoon. Ouariachi zet een zeer, zeer geloofwaardig personage neer, waar je je prima in kunt verplaatsen. Hij heeft een wat duf baantje, en een tamelijk saai privéleven dat bestaat uit een vast stapavondje met een paar vrienden en het wekelijkse bezoek van zijn moeder van wie hij ooit de moodlamp heeft gekregen. Het is snel duidelijk dat de hoofdpersoon meer in zijn mars heeft dan post rondbrengen en thuis rondhangen, maar dat hij dit kabbelende, saaie leven nodig acht om zichzelf tegen teveel emoties en de gevolgen daarvan te beschermen. Daarom neemt hij ook alleen dat ene zieke jonge katje mee en laat de rest van het nest achter op de plek waar hij ze heeft gevonden. Hij zorgt er wel voor, maar niet thuis. Met uitzondering van dat ene katje dan...

Buscemi, zoals het katje een paar dagen later zeer toepasselijk als naam krijgt, is de eerste die voor veranderingen zorgt in het voorspelbare, saaie leven van de hoofdpersoon en is er indirect voor verantwoordelijk dat de hoofdpersoon Zerline leert kennen. Zerline wordt na een aarzelend begin zijn - zoveel is inmiddels duidelijk - tweede grote liefde. Langzamerhand is ondertussen, door middel van korte flash backs, duidelijk geworden wat er mis is gegaan tussen hem en zijn eerste grote liefde. Werkdruk, geldzorgen, stress, de daarbij horende emoties gevoegd bij de eisen die het samenleven met een ander stelt, hebben ervoor gezorgd dat hij zich een aantal keren niet heeft weten te beheersen en zijn toenmalige vriendin heeft mishandeld. Hij heeft zich heftig voorgenomen dat met Zerline niet weer te laten gebeuren...

De hoofdpersoon is niet zo'n prettige jongen en toch kon ik lange tijd meegaan en begrip voor hem opbrengen. Soms deed of zei hij dingen die 'niet zo fijn' waren, maar het was - zeker in het begin - niet genoeg om een hekel aan hem te krijgen. Buscemi's ongelukkige einde kon ik hem, hoewel met heel veel moeite, uiteindelijk nog wel vergeven, en heel diep in mijn hart kon ik kleine sprankjes begrip vinden voor de wijze waarop hij Paula gebruikt. Hij deed tenslotte ontzettend veel moeite om te veranderen, en - wees eerlijk - als je je zo opstelt als Paula, vraag je er dan niet om om zo gebruikt te worden?!

Ouariachi is er met Vertedering bijna in geslaagd om mij sympathie te laten (blijven) voelen voor een zelfzuchtige, tamelijk nare jongeman met losse handjes. Dat is knap, erg knap. Verontrustend knap.

Tip: luister hier naar Jamal Ouariachi zelf op bezoek bij De Avonden.

Gelezen 16-18 maart 2013, geschreven 22 juli 2013