Lezersrecensie
Als een oudejaarsconference
Je zult nooit gelukkig worden als je blijft zoeken naar het recept van geluk. Je zult nooit leven als je zoekt naar de betekenis van het leven. Een citaat van Albert Camus waar het boek “De edele kunst van Not giving a f*ck” van Mark Manson mee begint. Zelf vertaalt hij dit uitgangspunt simpel: “Probeer het niet”. Valt het je weleens op dat hoe minder je je best doet, hoe beter iets lukt?
Als iets je geen bal kan schelen (not giving a f*ck), bereik je het. Dat geen bal kunnen schelen, betekent niet dat je onverschillig bent, het betekent dat je je comfortabel voelt bij anders zijn. Dat iets anders belangrijker is, dat je wèl een bal kan schelen. En dat je altijd keuzes maakt in wat je wel en niet een bal kan schelen.
Het doel van dit boek is ons te helpen om die keuzes te maken. Mark is een blogger en het boek leest ook alsof hij persoonlijk tegen je praat (‘Ik ben blij dat je het vraagt’). Elk hoofdstuk is doorspekt met persoonlijke ervaringen, zodat we aan het eind bijna alles weten over zijn problematische jeugd, zijn vrouw en zijn bijna-dood ervaring. Hij schrijft zoals hij (denk ik) spreekt: in elke zin wel een paar f*cks, scr*ws, assh*les en d*cks (ik las dit boek in het Engels). Nou, nou dacht ik in het begin, maar het maakt het boek ook zeer vlot leesbaar en grappig.
Mark diept het citaat van Camus uit in het hoofdstuk ‘Geluk is een probleem’. Pijn is nuttig: evolutionair zorgde dat ervoor dat we veranderden, dat we beter opletten (en uit de buurt van vuur bleven) en innovatief waren. Psychische pijn is ook nuttig: blijkbaar hebben we een grens overschreden en leren we zulke situaties vermijden. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat we constant alle pijn en problemen vermijden! Sterker nog, juist het oplossen van problemen brengt geluk.
In het hoofdstuk ‘De waarde van lijden’, geeft Mark een mooi voorbeeld waarom lijden voor een goed doel, toch geluk kan betekenen. Cruciaal zijn daarbij de waarden die je aanhangt. Er zijn sh*tty waarden (plezier, materieel succes, altijd gelijk willen hebben) maar ook goede waarden (eerlijkheid, kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid). De rest van het boek gaat over de vijf waarden die wij zouden moeten aanvaarden: verantwoordelijkheid nemen, onzekerheid accepteren, willen falen, afwijzing accepteren èn zelf afwijzen, en tenslotte nadenken over je eigen sterfelijkheid.
Onzekerheid accepteren vond ik een van de interessantste hoofdstukken. Het houdt je een spiegel voor: je zult altijd vermijden wat jouw identiteit in twijfel trekt. Met als voorbeeld een man die naast zijn saaie baan ook kunst met (in zijn gedachten) een grote K maakt. Maar nooit komt er een expositie van zijn werk. Nooit geeft hij zijn baan op om zich 100% aan zijn kunst te wijden. Waarom niet? Hij blijft liever de Kunstenaar Die Niemand Kent, dan de Kunstenaar Die Niemand Goed Vindt te zijn. Mark’s conclusie is dat het veel beter is om te denken dat je niet bijzonder bent, wat minder zeker te zijn van je overtuigingen en deze innerlijk ter discussie te stellen.
Nou, wat heb ik van dit boek geleerd? Dat het niet bijzonder is om niet bijzonder te zijn, dus hoef ik me niet te schamen. Dat ik gelukkiger zal zijn als ik me van sommige zaken geen bal aantrek. En dat eerlijkheid een belangrijke waarde is, die ik moet koesteren. Want zonder eerlijkheid geen vertrouwen, zo stelt Mark ook. Dus zeg ik eerlijk: ik had moeite met dit boek, en niet om het taalgebruik. De logica van de stellingen vond ik niet altijd zo duidelijk, de voorbeelden leuk om te lezen, maar niet altijd passen. Ik heb regelmatig teruggebladerd: wat zegt hij hier nu eigenlijk? Hoe komt hij tot deze conclusie? Het geheel overtuigde niet volledig. Als een oudejaarsconference van Youp, het ene verhaal volgt op het andere, vloekend, slingerend en zonder veel diepgang. Mark’s blogs (zie markmason.net) zijn in dezelfde stijl, dus ik had gewaarschuwd kunnen zijn.
Ik geef het 3 en een halve ster. Ben je het niet met me eens? I don’t give a f*ck!
Elly Stroo Cloeck is specialist op het gebied van GRC en Internal Audit. Daarnaast schrijft ze samenvattingen en recensies van managementboeken.
Als iets je geen bal kan schelen (not giving a f*ck), bereik je het. Dat geen bal kunnen schelen, betekent niet dat je onverschillig bent, het betekent dat je je comfortabel voelt bij anders zijn. Dat iets anders belangrijker is, dat je wèl een bal kan schelen. En dat je altijd keuzes maakt in wat je wel en niet een bal kan schelen.
Het doel van dit boek is ons te helpen om die keuzes te maken. Mark is een blogger en het boek leest ook alsof hij persoonlijk tegen je praat (‘Ik ben blij dat je het vraagt’). Elk hoofdstuk is doorspekt met persoonlijke ervaringen, zodat we aan het eind bijna alles weten over zijn problematische jeugd, zijn vrouw en zijn bijna-dood ervaring. Hij schrijft zoals hij (denk ik) spreekt: in elke zin wel een paar f*cks, scr*ws, assh*les en d*cks (ik las dit boek in het Engels). Nou, nou dacht ik in het begin, maar het maakt het boek ook zeer vlot leesbaar en grappig.
Mark diept het citaat van Camus uit in het hoofdstuk ‘Geluk is een probleem’. Pijn is nuttig: evolutionair zorgde dat ervoor dat we veranderden, dat we beter opletten (en uit de buurt van vuur bleven) en innovatief waren. Psychische pijn is ook nuttig: blijkbaar hebben we een grens overschreden en leren we zulke situaties vermijden. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat we constant alle pijn en problemen vermijden! Sterker nog, juist het oplossen van problemen brengt geluk.
In het hoofdstuk ‘De waarde van lijden’, geeft Mark een mooi voorbeeld waarom lijden voor een goed doel, toch geluk kan betekenen. Cruciaal zijn daarbij de waarden die je aanhangt. Er zijn sh*tty waarden (plezier, materieel succes, altijd gelijk willen hebben) maar ook goede waarden (eerlijkheid, kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid). De rest van het boek gaat over de vijf waarden die wij zouden moeten aanvaarden: verantwoordelijkheid nemen, onzekerheid accepteren, willen falen, afwijzing accepteren èn zelf afwijzen, en tenslotte nadenken over je eigen sterfelijkheid.
Onzekerheid accepteren vond ik een van de interessantste hoofdstukken. Het houdt je een spiegel voor: je zult altijd vermijden wat jouw identiteit in twijfel trekt. Met als voorbeeld een man die naast zijn saaie baan ook kunst met (in zijn gedachten) een grote K maakt. Maar nooit komt er een expositie van zijn werk. Nooit geeft hij zijn baan op om zich 100% aan zijn kunst te wijden. Waarom niet? Hij blijft liever de Kunstenaar Die Niemand Kent, dan de Kunstenaar Die Niemand Goed Vindt te zijn. Mark’s conclusie is dat het veel beter is om te denken dat je niet bijzonder bent, wat minder zeker te zijn van je overtuigingen en deze innerlijk ter discussie te stellen.
Nou, wat heb ik van dit boek geleerd? Dat het niet bijzonder is om niet bijzonder te zijn, dus hoef ik me niet te schamen. Dat ik gelukkiger zal zijn als ik me van sommige zaken geen bal aantrek. En dat eerlijkheid een belangrijke waarde is, die ik moet koesteren. Want zonder eerlijkheid geen vertrouwen, zo stelt Mark ook. Dus zeg ik eerlijk: ik had moeite met dit boek, en niet om het taalgebruik. De logica van de stellingen vond ik niet altijd zo duidelijk, de voorbeelden leuk om te lezen, maar niet altijd passen. Ik heb regelmatig teruggebladerd: wat zegt hij hier nu eigenlijk? Hoe komt hij tot deze conclusie? Het geheel overtuigde niet volledig. Als een oudejaarsconference van Youp, het ene verhaal volgt op het andere, vloekend, slingerend en zonder veel diepgang. Mark’s blogs (zie markmason.net) zijn in dezelfde stijl, dus ik had gewaarschuwd kunnen zijn.
Ik geef het 3 en een halve ster. Ben je het niet met me eens? I don’t give a f*ck!
Elly Stroo Cloeck is specialist op het gebied van GRC en Internal Audit. Daarnaast schrijft ze samenvattingen en recensies van managementboeken.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Elly Stroo Cloeck
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
