Een boek om af en toe een stukje mee op te lopen en de oceaan te kunnen ruiken.

Het Zoutpad. Ik had de titel al zo vaak langs zien komen dat het boek een mythische status voor me begon te krijgen. De proloog was veelbelovend, dus ik besloot er voor te gaan. Samen met Ray en Moth de ruim duizend kilometer van het South West Coast Path lopen.
Na de proloog start het boek met een terugblik op het leven van Ray en Moth, hoe ze zo'n beetje alles kwijt raken wat ze aan bezittingen hebben en besluiten te gaan lopen. Het lijkt wel of dit deel door compleet iemand anders is geschreven dan de proloog. Gekunstelde houterige dialogen, flashback na flashback en alle emotie gelijk op stormkracht. Ik besloot vol te houden tot het tweede deel van het boek. Gelukkig maar, want daar start de wandeling en tikt het boek regelmatig hoogtepunten aan. Raynor Winn smijt het natuurgeweld recht je gezicht in en laat het zout zich in je poriën vreten. Maar ook de uitzichten, de vogels, de lucht dalen langzaam neer in je hoofd. Beetje bij beetje zie je Ray en Moth hun veerkracht terugkrijgen. Zie je Ray weer ruimte krijgen om zich te kunnen verplaatsen in haar man.
Natuurlijk bevat een boek over een 1000 kilometer lange wandeling veel herhaling en regelmatig heb ik het even opzij gelegd. Om het de volgende dag weer op te pakken en even een dagetappe mee te lopen langs de oceaan. Lekker je kop in de wind (en je ergeren aan de botte Britten. Helaas maar weinig trail angels langs het pad.)
Een minpunt is de wisselende kwaliteit van het boek. Sommige passages zijn echt matig geschreven (of vertaald, dat kan ik niet beoordelen), andere hebben een onwerkelijke schoonheid. Naar het einde toe wint het boek aan kracht en uiteindelijk blijf je met het sublieme gevoel achter dat je getuige hebt mogen zijn van een levensveranderend avontuur. En is dat niet waarom het gaat?