Je hebt van die thrillers in de kast, waarvan je zeker weet dat je die al tig keer hebt gelezen. Dat had ik ook met De schreeuw van het lam, dat ik al minstens 10 jaar in de kast heb staan. Wie schetste dan ook mijn verbazing dat het minder gelezen bleek dan ik dacht. Kennelijk heb ik de film zó vaak gezien dat ik dacht dat ik ook het boek had gelezen.
De kennismaking met het boek is me bijzonder goed bevallen. Het boek bevat nóg meer diepgang dan de (uitstekende!) film, er zitten nog een paar plotlijntjes in die in de film zijn weggebleven en de spanning, ondanks dat ik het hele verhaal kan dromen, is nagelbijtend. Hannibal Lecter komt eigenlijk maar in 4 scènes in het boek voor maar is in het hele boek de dreigende, sinistere aanwezigheid op de achtergrond. Zijn scènes zijn de drie interviews die Clarice Starling met hem heeft en de zeer bijzondere scène in de geïmproviseerde gevangenis in Memphis, waar hij op meesterlijke wijze ontsnapt. Overigens volgt de film het boek hier nogal gedetailleerd, maar iets bloederiger. Uit de beschrijving van het boek haal ik niet direct de nogal gotische filmscene nadat Hannibal zichzelf heeft bevrijd, maar het werkte natuurlijk wél erg goed in de film. Het boek heeft zoveel bloed niet nodig om de spanning op te wekken en vast te houden.
Ook de laatste delen van het plot zijn goed uitgewerkt en erg spannend. Al met al één van de beste thrillers van de laatste 20 jaar!
Laatste opmerking: wat je met ogen van 2006 opvalt is dat er in 20 jaar erg veel is veranderd op gebied van opsporing en communicatie. Hoezo een vingerafdruk met een soort stencilmachine in tergend langzaam tempo naar precies 4 verschillende locaties sturen?!? En wat is het leven toch aangenaam met mobiele telefoons! (Het maakt een aantal detectives die ik de laatste jaren heb gelezen wel minder spannend. Schrijvers moeten vaker hun toevlucht nemen tot 'geen bereik', 'lege batterij' of 'mobiel verloren dan wel thuis laten liggen', om personages in moeilijkheden te brengen....)