Het enige positieve dat ik over dit boek kan zeggen is dat het leest als een trein.
Het negatieve overheerst echter: Duister kwaad leest als een bloemlezing van andere seriemoordenaar-boeken. Een kleine gemeenschap, een paar niet zo voor de hand liggende verdachten, de lezer die na 50 pagina's al denkt te weten waar het heen gaat, inclusief een moordenaar die heel 'up close and personal' wordt, veel sexuele spanning tussen twee mensen die heel verschillend zijn (en eentje daarvan bovendien getrouwd), en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het 'handwerk' van de profiler is te weinig te zien in dit boek, Maggie O'Dell stort zich zonder verdere bedenkingen in het eigenlijke speurwerk.
En toch heb ik het boek met plezier gelezen. Het is echter het soort plezier als van een suikerspin: lekker, maar het vult niet.