Wat een ode!

Alle mensen die ik ken. Een leven verzameld. Door Lisa Huissoon.

Lisa schreef een geniaal boek, op vele vlakken. Het is origineel, boeiend, grappig, hartverwarmend, ontroerend. Het is een boek waarvan je denkt: ‘Had ik dit maar zelf bedacht.’ Maar dat deed je niet en nu is het te laat. Misschien denk je zelfs: ‘Ik kan dit ook, het is zo eenvoudig.’ Maar vergis je niet, zoals ik al zei: dit boek is geniaal.

Wat lijkt op een alfabetische opsomming van 2131 namen, mensen die Lisa ooit ontmoet heeft, is in feite ook een dagboek, een autobiografie, een portret van onze samenleving en een ode aan het gedeelde leven in één. Alle mensen die ik ken is poëtisch eenvoudig prachtig.

Ik zou graag in dit boek voorkomen. Of net niet. Ik zou in ieder geval Lisa graag ontmoeten. Voor de mensen die haar kennen moet dit een ontluisterend boek zijn. Nieuwe geliefden hoeven niet te gissen naar oude geliefden; ze staan gewoon in dit boek (Lieke (1), met jou wil ik ook eens in slaap vallen). Passanten of vaste klanten krijgen een halve pagina aan hen gewijd, oudtantes en klasgenoten enkel een verwantschaps-vermelding. Mensen worden vereeuwigd door middel van een markante uitspraak, rare gewoonte of kleine, intieme details. Dat kan fijn zijn om over jezelf te lezen maar even vaak zal het ongemakkelijk aanvoelen. Of stel je voor dat ze je vergeten vermelden is, wat zegt dit dan over jou? Lisa bezit de gave om mensen echt te zien. En die blik bondig, zakelijk maar ook liefdevol op papier te zetten.

Dit is niet zo maar een lijst, dit is een roman, een ode aan een leven. Een boek dat je laat nadenken over je eigen leven en wie daar al dan niet in passeert. Hoeveel Laura’s kan een mens kennen? Beetje verliefd geworden; op dit boek, op Lisa, op Lieke (1) en Annie en haar duiven en….