Lezersrecensie
Galmend
Altijd wat. Kleine mislukkingen van een middelbaar mens. Door: An Olaerts.
Uitgeverij Tzara heeft goede smaak, ze bestaan nog maar net en hebben Olaerts al gestrikt; woehoe! Fan van An, nu ook van Tzara.
Ik ken An Olaerts van haar columns en artikels in de krant De Standaard (en voor Natuurpunt). Die columns knip ik geregeld uit en kleef ik in mijn favoriete-columns-schriftje. Ondertussen ken ik haar ook een beetje via mijn brievenbus (de online én de echte variant); ze is daar even grappig, origineel, lief en onevenaarbaar als in de gedrukte versie. Ik denk dat zij iemand is die altijd zichzelf is. Iets van haar lezen is direct beseffen: het is ‘een Olaerts’. (Wat een gave hé!?)
Zelf zegt ze dat je dit boek (een bundeling van columns) met mondjesmaat moet savoureren, wat ik deed. 2 weken heb ik het genot kunnen uitspreiden. Ikzelf heb ook een lees-aanbeveling, een waarschuwing in feite: lees dit boek niet in het openbaar. Af en toe deed ik dat wel én kreeg daardoor rare blikken toegeworpen. Soms laat ze je zo hard lachen (en ik bedoel echt hardop lachen, niet zomaar wat gniffelen) dat het hele café verschrikt op kijkt.
Die rare blikken kreeg ik ook toen ik een binnenpretje kreeg tussen de bananen en de pruimen, in de supermarkt. Ik wou persé aan mijn man uitleggen waarom ik moest lachen maar had mijn stem niet meer onder controle waardoor er: “Tot je het niet meer ziet.” door de fruitafdeling galmde. Ach ja, een kleine mislukking zeker ;)?
Naast doen lachen kan ze je ook tot tranen toe ontroeren (in Vreemde mensen bijvoorbeeld), haar metaforen zijn buitengewoon vindingrijk (chocolade-ijs op pagina 95) én er ‘boenk’ op, soms schrijft ze pure poëzie (Mandarijnentijd), haar woorden teleporteren je vaak instant naar je kindertijd (Boekjes van Donald Duck) en kaarten herkenbare, urgente problemen aan (Leonidas).
Olaerts is Olaerts en ik hou daar zo van!
“De mooiste cadeautjes laat je best niet aan andere mensen over”. Koop dit goestinggevend levenselixir in boekformaat voor jezelf! Merci An voor al jouw jij!
Uitgeverij Tzara heeft goede smaak, ze bestaan nog maar net en hebben Olaerts al gestrikt; woehoe! Fan van An, nu ook van Tzara.
Ik ken An Olaerts van haar columns en artikels in de krant De Standaard (en voor Natuurpunt). Die columns knip ik geregeld uit en kleef ik in mijn favoriete-columns-schriftje. Ondertussen ken ik haar ook een beetje via mijn brievenbus (de online én de echte variant); ze is daar even grappig, origineel, lief en onevenaarbaar als in de gedrukte versie. Ik denk dat zij iemand is die altijd zichzelf is. Iets van haar lezen is direct beseffen: het is ‘een Olaerts’. (Wat een gave hé!?)
Zelf zegt ze dat je dit boek (een bundeling van columns) met mondjesmaat moet savoureren, wat ik deed. 2 weken heb ik het genot kunnen uitspreiden. Ikzelf heb ook een lees-aanbeveling, een waarschuwing in feite: lees dit boek niet in het openbaar. Af en toe deed ik dat wel én kreeg daardoor rare blikken toegeworpen. Soms laat ze je zo hard lachen (en ik bedoel echt hardop lachen, niet zomaar wat gniffelen) dat het hele café verschrikt op kijkt.
Die rare blikken kreeg ik ook toen ik een binnenpretje kreeg tussen de bananen en de pruimen, in de supermarkt. Ik wou persé aan mijn man uitleggen waarom ik moest lachen maar had mijn stem niet meer onder controle waardoor er: “Tot je het niet meer ziet.” door de fruitafdeling galmde. Ach ja, een kleine mislukking zeker ;)?
Naast doen lachen kan ze je ook tot tranen toe ontroeren (in Vreemde mensen bijvoorbeeld), haar metaforen zijn buitengewoon vindingrijk (chocolade-ijs op pagina 95) én er ‘boenk’ op, soms schrijft ze pure poëzie (Mandarijnentijd), haar woorden teleporteren je vaak instant naar je kindertijd (Boekjes van Donald Duck) en kaarten herkenbare, urgente problemen aan (Leonidas).
Olaerts is Olaerts en ik hou daar zo van!
“De mooiste cadeautjes laat je best niet aan andere mensen over”. Koop dit goestinggevend levenselixir in boekformaat voor jezelf! Merci An voor al jouw jij!
2
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Els Van Haute
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
