Zo veel...

De verkavelingen. Door: Arthur Goemans.

Wat een boek! Ik moest er eerst even inkomen maar was daarna echt wel verkocht. Zelfs toen ik niet aan het lezen was bleven de personages in mijn hoofd rondspoken.

De verkavelingen is veel: het is een coming of age, een whodunit, een ode aan vriendschap, het verhaal van een dorp,…

Waar ik in het begin soms dacht dat er wat veel adjectieven werden gebruikt ging ik daar op de duur wel van houden. De taal; metaforen, beschrijvingen, dialogen,… is mooi en vaak echt prachtig. De hoofdpersonages Robert, Jenny en Wes maar ook alle nevenpersonages zijn stuk voor stuk levensecht en springen zo van het papier, om een stukje in je hart te veroveren.

We volgen de 3 vrienden vanaf hun kindertijd tot ze volwassen worden en (sommigen) zelf kinderen hebben. Ondertussen veranderen de verhoudingen, wonen ze ergens anders om dan weer terug te komen naar het dorp waar ze alle drie opgroeiden.

Soms doet het verhaal wat denken aan Normal People of Dawson’s Creek; geen slecht gezelschap om in te verkeren. Meer wil ik niet over dit boek vertellen, je moet het vooral zelf lezen en ontdekken waar het over gaat. Laat je betoveren. Trek er wel eventjes voor uit want eens je begint kan je niet meer stoppen…