Overbuurman

Een ander leven. Door: Bart Moeyaert.

De boeken in de Privé-domein reeks zijn stuk voor stuk boeiende parels, het éne al wat vlotter leesbaar dan het andere. Moeyaert heeft zijn deel vlot leesbaar en aangenaam van toon geschreven, ik had niets anders verwacht.

Bart Moeyaert, de schrijver, kennen we allemaal wel, denk ik, hoop ik. Maar Bart de mens is nog ietwat een mysterie en daar komt met Een ander leven (een beetje) verandering in.

Bart neemt ons mee in zijn verleden met als leidraad de reis naar Parijs met zijn moeder die hij in 1996 maakte. Wat maakt dat dit boek meer een portret van haar is dan van hem. Nog altijd heel boeiend maar als Moeyaert-fan had ik graag hemzelf meer op de voorgrond gezien. Nu zijn we als lezer soms aanwezig in de kamer maar soms voelt het alsof we een buurman zijn die aan de overkant van de straat staat binnen te gluren in Bart’s hoofd -voor zij die het boek al hebben gelezen: mét kleren aan-.

De vele foto’s, stukjes handschrift, delen uit brieven, dagboekfragmenten ontroerden me vaak. Ze deden me glimlachen maar ik werd er soms ook een beetje triest van. Omdat mijn favoriete schrijver (mijn eerste handtekening van een schrijver kwam van hem, ik was gek op hem, las Duet met valse noten heel vaak), wiens leven voor mij heel glamoureus leek, vaak best eenzaam was. Op zoek naar een plek om thuis te horen, de liefde te krijgen die hij wenste én verdiende.

Een ander leven geeft je een kijkje in de ziel van Bart en zijn moeder en raakt tegelijkertijd die van de lezer. Elke fan moét dit gelezen hebben. Omdat het een mooie bekroning is op 40 jaar buitengewoon prachtig schrijverschap. En omdat het de weg is die het jongetje Bart Moeyaert heeft moeten afleggen naar de geweldige man die hij nu is. Als schrijver én als mens (en ja, ook als #BartaStewart).