Boenk!

Er is een band die rapemachine heet. Door Levina van Winden.

Persoonlijk ben ik niet zo een fan van de cover van Levina’s bundel. Maar wat ben ik blij dat ik hem toch in huis heb gehaald. Levina heeft er een hevige fan bij!

Ze schrijft pijnlijk ontroerend, zachtjes maar beenhard, eerlijk openhartig en trefzeker. Ze raakt je handen, je hoofd, de topjes van je tenen, de wortels van je tanden. Stilletjes sluipend, dan weer razend overdonderend vult ze het papier met kleine zinnen die als ankertjes in je ziel haken, maar ook met grote weerhaken die uit pagina vullende zinnen bestaan.

Kort of lang, zacht of hard, Levina kan beide en schiet ook telkens raak. Met opmerkingen die herkenbaar zijn ‘je weet pas hoe je huis ruikt als je terugkomt van vakantie.’ Met zinnen die weerklank vinden in je hart ‘Ik drink mijzelf geduldig.’ Of met vergelijkingen die hilarisch maar waar zijn ‘dat iemand zegt dat cumshots eigenlijk een soort confetti zijn’.

Van Winden neemt geen blad voor de mond; niet qua taal, qua intimiteit van lichaam en hoofd, qua weerloosheid. Ze slaat je met haar woorden om je oren en je wil alleen maar meer een meer. Dan even rusten, alles laten bezinken en opnieuw beginnen met Stilleven.

Absolute favorieten: Intermezzo, Hoe ik Nietzsche aan mijn vrienden uitleg, In dit huis.