Wow!

Halfvolwassen van Nele Van den Broeck.

Af en toe zag ik al eens een column van Nele voorbijkomen en ik hield er wel van. Dus toen ik zag dat ze een boek (vol columns) uit had moést ik dat hebben. En wow, ik heb er van genoten!

Op de cover staat: ‘De Belgische Lena Dunham’ Het Nieuwsblad. En ergens klopt dat wel, als in: de stem van een generatie. Iemand die de wereld én zichzelf ongenadig fileert, geen blad voor de mond neemt en dat alles met de nodige humor lardeert. De illustraties van Glitterende Eenhoorn maken het helemaal af. Maar naast Lena is Nele vooral Nele en dat doet ze goed.

Ze geeft ons doorheen haar columns een intiem inkijkje in het verstrijken van de jaren; doordat we haar een 5-tal jaar volgen zien we hoe ze valt, weer opstaat, weer valt en ondertussen (half)volwassen wordt. (Ik weet niet of het een troost is Nele maar op mijn 40ste ben ik het nog steeds niet helemaal.)

Ik heb best veel zinnen onderlijnd. Zinnen die er staan als een huis: “Omdat ik het idee van een leven dat kleiner is dan mijn dromen zo moeilijk kan verdragen.” En zinnen die hilarisch grappig zijn: “Recensenten zijn vast dagen bezig met het inkleuren van die sterretjes.” Vaak een lach dus maar ook vaak een traan, een weemoedige glimlach, de goestig om Nele eens goed vast te pakken, haar een hart onder de riem te steken.

Omdat ik zo van dit boek hield heb ik haar muziek eens opgezocht (Nele needs a holiday) en die is ook al zo recht-in-je- gezicht-geweldig. Nele mag van mij best af en toe een holiday nemen maar laat ze daarnaast maar veel blijven produceren: op papier, op haar ukelele, op een theaterpodium. Of in haar Brussels appartementje. Ik hou van Nele, halfvolwassen als ze is.