Zo boeiend!

Het lied van de kunst. Door: Maggie Nelson.

Het lied van de kunst verscheen eerst als onderdeel van het boek Over Vrijheid (dat ik ook las en besprak). Omdat het onderwerp zo actueel en relevant is werd dit essay opnieuw, apart uitgegeven.

110 pagina’s, vanaf pagina 90 beginnen de noten. Dat geeft je al een indicatie van de kracht, wijsheid en diepgang van dit (letterlijk) kleine boekje. Klein qua formaat, groots qua inhoud.

Maggie Nelson valt niet in een hokje te stoppen, haar werk ook niet. Ik ben al jarenlang een grote fan, van al haar werk: essays, poëzie, fictie én non-fictie. De meeste van haar boeken, ook Het lied van de kunst, laten je achter met meer vragen dan antwoorden. Ze opent je geest, verruimt je blik, raakt je hart, laat de grond onder je voeten daveren.

Lees dit boek met een potlood in je hand, je gaat zo veel willen onderlijnen: boeiende dingen, namen die je wil opzoeken, werken die je wil lezen, ideeën die verder nadenken vereisen. Enkele onderwerpen die aan bod komen: (onbewuste) zelfcensuur, het aangeven van grenzen, de link tussen zorg en kunst, kunst maken om anderen met je problemen op te zadelen, de morele verplichting die kunstenaars (zouden/moeten) hebben, ‘problematic fave’, de problemen die ontstaan door de benaderbaarheid van beroemde mensen/kunstenaars op sociale media,...

Ik las dit essay dus voor de 2de keer en ben er nog steeds niet klaar mee. Dat is wat kunst doet: je aanraken, je veranderen. “Kunst als een manier om de wereld te verwerken…”