Lezersrecensie
Sprookje?
Onze vrouwen diep in de zee. Door: Julia Armfield.
De laatste tijd verschijnen er veel zee-/waterboeken naar mijn idee. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik ze meer opmerk omdat het onderwerp me aantrekt. Onze vrouwen diep in de zee trok me om meerdere redenen aan: het zee-thema, de prachtige cover, de aanprijzing door Florence Welch op de achterflap én het veelvuldig zien voorbijkomen op de Instagram van mensen wiens smaak qua boeken ik deel.
Wat ik vaak las was dat mensen dit boek niet in een hokje kunnen plaatsen. Dat begrijp ik. Na 2 dagen te hebben doorgebracht in de wereld van Miri en Leah kan ik er ook geen etiket op kleven. Het verhaal van Leah, die maanden langer in een duikboot op de bodem van de diepzee moet doorbrengen dan oorspronkelijk gepland en Miri die na al die maanden in angst te hebben gezeten de terugkeer van haar vrouw heel anders had voorgesteld, leest bevreemdend.
Bevreemdend, claustrofobisch en met een angstige ondertoon; net zoals het in die duikboot ook moet gevoeld hebben. Knap werk van Julia Armfield, en dat voor haar romandebuut. Armfield schreef een thriller, horror, duister sprookje, ode aan de zee en (queer) liefdesverhaal in één.
Iedereen leest het op hun eigen manier. Ik hou niet van verhalen die op het einde 180 graden draaien, zoals de films die een tijdje populair waren. Jodie Picoult deed dat in één van haar boeken op een geweldige manier maar meestal vind ik het te gemaakt/vergezocht. Waar ik wél van hou zijn verhalen die die mogelijkheid openlaten. Die je zo kan lezen maar ook anders. Onze vrouwen diep in de zee is misschien wel een origineel boek over rouw en afscheid nemen. Meer ga ik er niet over zeggen. Lees het, laat je onderdompelen en interpreteer het op je eigen manier. Zin in meer Armfield!
De laatste tijd verschijnen er veel zee-/waterboeken naar mijn idee. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik ze meer opmerk omdat het onderwerp me aantrekt. Onze vrouwen diep in de zee trok me om meerdere redenen aan: het zee-thema, de prachtige cover, de aanprijzing door Florence Welch op de achterflap én het veelvuldig zien voorbijkomen op de Instagram van mensen wiens smaak qua boeken ik deel.
Wat ik vaak las was dat mensen dit boek niet in een hokje kunnen plaatsen. Dat begrijp ik. Na 2 dagen te hebben doorgebracht in de wereld van Miri en Leah kan ik er ook geen etiket op kleven. Het verhaal van Leah, die maanden langer in een duikboot op de bodem van de diepzee moet doorbrengen dan oorspronkelijk gepland en Miri die na al die maanden in angst te hebben gezeten de terugkeer van haar vrouw heel anders had voorgesteld, leest bevreemdend.
Bevreemdend, claustrofobisch en met een angstige ondertoon; net zoals het in die duikboot ook moet gevoeld hebben. Knap werk van Julia Armfield, en dat voor haar romandebuut. Armfield schreef een thriller, horror, duister sprookje, ode aan de zee en (queer) liefdesverhaal in één.
Iedereen leest het op hun eigen manier. Ik hou niet van verhalen die op het einde 180 graden draaien, zoals de films die een tijdje populair waren. Jodie Picoult deed dat in één van haar boeken op een geweldige manier maar meestal vind ik het te gemaakt/vergezocht. Waar ik wél van hou zijn verhalen die die mogelijkheid openlaten. Die je zo kan lezen maar ook anders. Onze vrouwen diep in de zee is misschien wel een origineel boek over rouw en afscheid nemen. Meer ga ik er niet over zeggen. Lees het, laat je onderdompelen en interpreteer het op je eigen manier. Zin in meer Armfield!
2
Reageer op deze recensie