Roggeverdommeke.

Splinters. Door Leslie Jamison.

Wow. Na een week in het Jamison-universum te hebben vertoefd kom ik stilletjes aan boven water. Wat een schrijver, wat een boek.

Splinters gaat voor 90 procent over moeder zijn (ik ben bewust kindvrij) en 5 procent over dochter zijn (daar ben ik niet zo goed in) én toch raakte en boeide dit boek me enorm.

Ik wou het lezen omdat de ondertitel me aansprak: een ander soort liefdesverhaal. En ook omdat een paar van mijn favoriete vrouwelijke auteurs Jamison’s naam al hadden laten vallen. En wow, wat ben ik blij dat ik het boek een kans heb gegeven en ben beginnen lezen! Gelezen is niet het juiste woord: ik heb het geabsorbeerd als een spons. Vandaar dat ik over minder dan 300 pagina’s een week heb gedaan; zuigen gaat trager dan lezen.

Splinters is als een roggeverdommeke van een goede bakker: donker, stevig, vast, vullend en boordevol rozijnen. Die rozijnen bestaan uit magisch mooie zinnen, wijze inzichten, ontroerende beschrijvingen van haar dochter maar ook van teervlekken in een rivier, verwijzingen naar andere geweldige vrouwen,…

Heel vaak dwaalde mijn geest af: bij een beschrijving van een sculptuur naar mijn eigen herinneringen aan een werk van Louise Bourgeois, maar soms triggerde Jamison ook dingen in mij die minder voor de hand lagen. Door haar bekeek ik bijvoorbeeld mijn eigen lockdown-beleving van een aantal jaar geleden plots door een andere bril.

Dit boek is zo rijk, zo gevuld dat alles wat ik hier schrijf het niet genoeg eer aandoet. Dit is één van de boeken die iets in mij hebben verschoven/open gemaakt en doen kantelen.Net zoals Maggie Nelson dat kan. Ik wil nu in sneltreinvaart alles van Jamison gaan lezen. Giga fan van haar geworden! En verliefd op Splinters, en dat voor een niet-moeder en amper-dochter. ;)