Van de vier Annika Bengtzon-titels komt Prime time het dichtst in de buurt van de whodunnit: er is een omstreden tv-ster vermoord, er zijn twaalf verdachten en die zijn bijna allemaal aanwezig bij een op Agatha Christie-leest geschoeide ontknoping. So far, so good. De roddel en achterklap van de verdachten die de tussenliggende pagina's beheersen, zijn echter nauwelijks spannend. Het blijft allemaal vrijblijvend gebabbel, omdat er nauwelijks feiten of keiharde bewijzen aan het licht komen. Ook de gebruikelijke relatieperikelen van Bengtzon zijn dit keer weinig boeiend: wie de eerste Marklund-thriller Springstof kent, weet al vanaf het begin dat alles goed komt. Het aardigste is nog de manier hoe op Bengtzon's krantenredactie een graai naar de macht wordt gedaan, al komt de gewipte hoofdredacteur wel wat karikaturaal over.

De eerste drie Bengtzon-boeken vind ik uitstekend, Prime time kan helaas niet overtuigen. Het rechtlijnige concept van de whodunnit ligt Marklund niet. En hoewel Viva-lezers daar wellicht anders over denken, werkt haar political correctness in Prime time ook enigszins op de zenuwen.