Recensie Het lot van de familie Meijer

Het lot van de familie Meijer een lijvige kroniek over een joodse familie die begint in 1871 en eindigt in 1937. Een mooi geschreven boek dat vraagt om een rustig en ontspannen lezen en meeleven in de tijd met deze familie.
Het is alsof ik bij hen logeerde. In het begin is er dan nog de afstand tussen hen en mij, een kat uit de boom kijken. Ik wil meer nabijheid, meer kwetsbaarheid, meer dynamiek ook. Dan langzaam, alsof men dit verlangen van mij gevoeld heeft, leer ik de leden van deze familie stuk voor stuk kennen en ook hun onderlinge relaties. Al lezend lijkt het of ik steeds meer toegelaten word in hun leven, in hun familie. De verhalen en beschrijvingen worden minder magisch, minder afstandelijk, en de karakters worden steeds duidelijker. Ik krijg hun uiterlijke verschijning steeds duidelijker in beeld. Steeds meer vergezel ik de verschillende leden in de familie in hun leven.
Hoewel het leven door de omstandigheden en de tijd waarin het verhaal zich afspeelt op zich niet vrolijker wordt, ga ik me door de verhalen niet triester voelen. En ook de humor blijft, tot het einde toe.
Ik leer onderweg ook meer over de Joods religieuze gebruiken en rituelen, over gebeden en zegswijzen.
Maar hoewel het boek nergens echt triest wordt leer ik toch ook oom Melnitz kennen, de overal aanwezige oom Melnitz. Hij zorgt er zelf wel voor dat hij in het centrum van het verhaal aanwezig blijft, hij vraagt de aandacht, hij vraagt om te blijven kijken.
Tot het eind toe voelt het alsof het verhaal mooier en duidelijker en nóg mooier en nóg duidelijker wordt.