Hoezo literaire thriller?

Pak een jacht, een rijke vent die iets wil vieren en kennelijk een blinde vlek heeft voor zijn eigen functioneren. Hij nodigt dus gasten uit, die niet zo dol op hem zijn en whine, whine ... het had toch gezellig moeten worden. In plaats daarvan hebben de gasten het continue met elkaar aan de stok. De dialogen van het onderlinge krakeel doen zeer aan je ogen. Wat een flauwe vertoning.
De vergelijking met Agatha Christie is een belediging aan Christies adres. Hercule Poirot bijvoorbeeld, is een Karakter. Met een hoofdletter dus. Dat kun je van de kapitein van het jacht niet zeggen.
Wie het heeft gedaan? Je kunt net zo goed een dobbelsteen gooien als je best doen om daar achter te komen. Bijna iedereen heeft een motief en velen de gelegenheid. Dan is de lol er gauw af als de schrijfster de karakters niet goed neerzet.
Er is geen enkele personage waar ik al lezend een binding mee krijg en de spanning in het verhaal is ver te zoeken.
Het slot van het boek onderstreept nog eens het gebrek aan kwaliteit.
Het boek is een devaluering van het begrip literair.