De erfzonde in thrillervorm

Cody McFadyen werd in 1968 in Texas, USA geboren. Na eerst een aantal baantjes te hebben gehad in de witte sector, probeerde hij met een eigen bedrijfje zijn weg te vinden in de informaticawereld. Zo ontwierp hij onder andere websites en hielp hij mee bij het ontwikkelen van computerspelletjes. Ondertussen woont hij met vrouw, dochter en twee honden ergens onder de Californische zon. De honden krijgen zelfs een rol aangemeten in dit verhaal. Hoewel McFayden altijd al graag verhalen schreef duurde het tot 2005 voordat hij er zich serieus op toelegde. Het resultaat was De stilte van de Hel, waarin de lezer tussen al de bloederige taferelen door kon kennismaken met Smoky Barrett en haar team, dat ook in dit boek de hoofdrol toebedeeld krijgt. Het schrijven beviel hem zo goed dat hij er ondertussen zijn hoofdberoep van gemaakt heeft en zich dus volledig toelegt op een auteurscarriere.
Tijdens de eerste dag van haar verlof krijgt CIA-agente Smoky Barrett telefoon van een collega: in een huis waar drie gruwelijke moorden gepleegd werden, verschuilt zich nog een, onder het bloed zittend, zestienjarig meisje Sarah, dat een revolver tegen haar hoofd houdt en alleen met Smoky wil spreken. Volgens Sarah is ‘de Vreemdeling’ niet alleen verantwoordelijk voor dit bloedbad, maar vermoordt hij al jaren iedereen bij wie Sarah zich goed voelt. Smoky en haar team hebben weer een zaak om zich in vast te bijten.
Hoewel Het gezicht van de dood als een op zichzelf staand boek gelezen kan worden, maakt de lezer het zichzelf toch wel wat makkelijker door ook het eerste boek door zijn of haar handen te laten gaan, want met een minimum aan verklaringen refereert de auteur meerdere malen aan feiten en gebeurtenissen uit De stilte van de Hel, dat een jaar vroeger in de tijd gesitueerd is dan dit werk.
De eerste helft van het boek is vrij lang uitgesponnen en het mag betwijfeld worden of de keuze van de schrijver om een deel van het verhaal te vertellen in de vorm van een – achteraf geschreven - dagboek de goede beslissing was. Het is echt raar om de levensloop van een kind te lezen in de bewoordingen van een zestienjarige. En het is zelfs twijfelachtig of tieners sommige van de gebruikte woorden en zinsconstructies al tot hun vocabularium kunnen rekenen. Hierdoor wordt de lezer niet echt bij het nekvel gepakt en in het verhaal gezogen. Wel is het te voorspellen dat deze manier van vertellen vooral bij het vrouwelijke lezerspubliek heel wat medelijden voor het slachtoffer zal opwekken. Vasthoudend aan zijn stijl overgiet McFayden het geheel ook ditmaal weer ruimschoots met een saus van bloed en geweld.
Gelukkig zit de plot goed in elkaar. Door het gegeven van de erfzonde te transformeren in een spannend verhaal heeft de auteur een originele drijfveer voor zijn moordenaar gevonden. Alleen is het jammer dat het team CIA-agenten zo slim is dat ze eventuele dwaalsporen al kunnen identificeren voordat de lezer de tijd had om de misleiding te herkennen, zodat een deel van de spanning al wegvalt voordat het hoogtepunt bereikt wordt.
Cody McFadyen heeft veel aandacht besteed aan de beschrijving van zijn personages. Van elke van de protagonisten komen wat meer te weten van hun verleden, waardoor hun gedrag en houding beter kan begrepen worden.
Het gezicht van de dood is zeker geen slecht boek, maar het kan de kwaliteit die beloofd wordt door de stijlvolle cover maar gedeeltelijk inlossen. Toch slaagt de auteur er met gemak in de lezer te laten uitkijken naar zijn volgend werk, want er zijn verschillende aspecten die erop duiden dat Cody McFadyen meer in zijn mars heeft dan wat hij tot nu toe uit zijn brein en pen liet ontspruiten.