Vrouwenleed

De patholoog-anatoom Maura Isles hoort enkele rare geluiden in het lijkenhuis waar ze werkt. Nader onderzoek brengt aan het ligt dat er nog een beetje leven zit in het, voor dood binnengebrachte, lichaam van een jonge ongeïdentificeerde vrouw. Een snelle overbrenging naar een ziekenhuis redt het leven van deze vrouw. Maar ze is amper weer bij haar positieven of ze gijzelt enkele werknemers en patiënten in het hospitaal. Eén van de gegijzelden is de hoogzwangere rechercheur Jane Rizzoli. Buiten staan haar man, FBI-agent Gabriel Dean, en Maura machteloos toe te zien hoe deze bizarre situatie evolueert. Maar als er enkele onverklaarbare beslissingen genomen worden, start hij een parallel onderzoek, in de hoop te kunnen achterhalen wie er achter deze gijzeling zit en wat ze ermee willen bereiken.

Met dit vijfde boek in de reeks met Jane Rizzoli, grijpt Tess Gerritsen de lezer direct bij de keel om hem of haar pas ver in het boek wat ademruimte te geven. In haar vlotte directe stijl drukt ze de lezer met de neus op de rauwe feiten van vrouwenhandel, prostitutie en gijzeling. Al deze zaken worden gruwelijk realistisch beschreven, zonder gratuit over te komen. Met name bij de gijzeling levert ze prachtig werk af in haar beschrijving van alle betrokken partijen: de beweegredenen van de vrouwelijke gijzelnemer; de overlevingsdrang van de doodsbange gegijzelden; de politie die ten allen tijde een bloedbad wil voorkomen; de machteloosheid van de familie en kennissen van de slachtoffers en de vasthoudendheid van de pers om, zonder rekening te houden met mogelijke gevolgen, zoveel mogelijk details kenbaar te maken.

Spijtig genoeg slaagt ze er niet in om deze perfecte dosering van diepgang en spanning tot op het eind vol te houden: in het laatste kwart wordt de diepgang opgeofferd om zo snel als mogelijk het verhaal te beëindigen. Het lijkt erop dat Tess Gerritsen haar plot iets te groots heeft opgezet om het, op hetzelfde kwalitatief hoogstaande niveau van het begin, afgewerkt te krijgen binnen de opgelegde 350 bladzijden. Vijftig of zelfs honderd bladzijden meer hadden hier echt wel op zijn plaats geweest om van dit zeer goede boek een meesterwerk te maken. Desondanks blijft het verhaal boeiend en zeer geloofwaardig tot op de laatste bladzijde.

Verdwijn kan, ondanks enkele verwijzingen naar eerdere delen uit de reeks met gemak als een op zichzelf staand verhaal gelezen worden, al zal dan wel opvallen dat de uitwerking van de hoofdpersonages minder diepgaand is dan deze van de betrokkenen die uitsluitend in dit boek voorkomen. Maar dat is een normaal gegeven bij series.

Tess Gerritsen is er weer glansrijk in geslaagd een aangrijpend verhaal van vrouwenleed te kneden tot een zeer spannend verhaal. Vakwerk.