Imponerend

Het is redelijk afgezaagd om een boek als “Ik kan er nét niet bij” imponerend te noemen. Een persoonlijk relaas van een vader die ontdekt dat zijn pasgeboren tweeling minder gezond in het leven is gestapt dan je als ouders maar al te vaak als vanzelfsprekend neemt. Willem werd geboren met een zware hersenbeschadiging en Maurits heeft autisme. De woorden imponerend en indrukwekkend zijn dan al snel gevonden als je het boek aan het lezen bent. Zeker als het ook nog eens goed en snel geschreven is en er een scala van emoties voorbij komen. Verdriet, uiteraard. Maar ook hoop, humor en bovenal hele scheepsladingen aan liefde. Imponerend is ook een lekker woord als je naast al het bovenstaande de auteur van het boek persoonlijk kent. Het verhaal krijgt dan nét een iets ander kleurtje, je eigen emoties liggen wat dichter aan de oppervlakte. Als vader van twee gezonde kinderen is het makkelijk om een geboorte als iets normaals te beschouwen. Natuurlijk ben je als aankomende vader ontzettend zenuwachtig en is het zeer frustrerend dat je feitelijk machteloos bent en dat het negen maanden lang totaal niet om jou draait. Maar dat ben je allemaal vergeten als je je kind dan uiteindelijk in je armen hebt liggen. Voor Sander Verheijen gold hetzelfde. Apetrots stond hij op de foto met zijn twee kinderen. Toen nog niet bewust van het drama dat zich reeds had voltrokken. Zijn vrouw Jip had tijdens de zwangerschap een alarmbel horen luiden. Ze was Willem even kwijt. Ze voelde hem niet meer. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek er waarschijnlijk niets aan de hand. Waarschijnlijk….

“Ik kan er nét niet bij” is het verhaal van Jip en Sander Verheijen. Het is het verhaal van viervoeter Gant. Maar Willem en Maurits staan ontegenzeggelijk centraal. De rol van Sander is prachtig. De man die denkt dat zijn vrouw de spil van het gezin is. Die denkt dat hij soms tekort schiet. Die vaak de verkeerde opmerkingen maakt en de ogen van zijn vrouw vervolgens ziet vuurspuwen. De vader die zichzelf op de een of andere manier misschien niet echt als een geslaagde vader ziet. Feit is dat Jip als moeder fantastisch is. Zoals gelukkig vrijwel alle moeders. Vrouwen worden tijgers als ze moeder worden. Daar kan niets en niemand tegen op. Vrouwen zijn in een relatie het sterke geslacht. Laat daar geen misverstand over bestaan. Maar Sander doet in werkelijkheid maar weinig fout. Hij is kwetsbaar en kan daar niet altijd mee om gaan. Mannen mogen niet huilen. Vinden we zelf. Mannen kunnen vaak minder goed omgaan met hun eigen emoties en sturen op het kompas van hun partner. Dat klinkt misschien soft en onvolwassen, maar het is nu eenmaal een gegeven. Boys will be boys. De vraag is alleen of Jip het zonder Sander had gered. De kracht om alles te geven om de best mogelijke toekomst voor Willem en Maurits te realiseren is de optelsom van beide ouders. Dat maakt dit boek ondubbelzinnig duidelijk. Het is opgedragen aan Jip, de moeder van Willem en Maurits. Na het lezen kan ik heel goed begrijpen waarom Sander dat heeft gedaan. Maar hij doet zichzelf te kort door haar rol boven die van zichzelf te plaatsen. Na het lezen van dit boek zie je namelijk niet één, niet drie maar vier hele bijzondere mensen.

De familie Verheijen is een prachtig gezin. Twee ouders die zielsveel van hun kinderen houden. Dat is niet anders dan een doorsnee gezin. Doorsnee…. Ze willen het eigenlijk dolgraag zijn, maar kunnen dat etiket niet op hun eigen situatie plakken. Omdat uiteindelijk niets echt doorsnee is aan hun situatie. Met verwondering en bewondering lees je het zeer bijzondere en ontroerende verhaal van de tweeling Willem en Maurits. Hoeveel kan je als gezin overkomen? Hoeveel kan je verwerken? Heel veel. Dat is het simpele antwoord op die vragen. Heel erg veel. Sander beschrijft de meest ingrijpende jaren uit zijn leven met een heldere pen. Hij spaart zichzelf niet en toont al zijn emoties, zijn zwakheden maar ook zijn kracht. Dat laatste bezit hij in grote mate en ik bewonder hem daarin enorm. Hij vecht voor het geluk van zijn kinderen. Zijn prachtige kinderen, dat is wel duidelijk. Anders dan de meeste andere kinderen, maar prachtig zijn ze. En de moeite waard om voor te vechten. Samen met Jip.

“Ik kan er nét niet bij” is een imponerend boek omdat het niets mooier maakt dan het is. Het laat zien wat je als ouders kan overkomen en hoe je daar vervolgens een weg in moet vinden. Hoe er een extra sterke band kan ontstaan tussen man en vrouw en tussen ouders en kinderen. Hoe je de ene klap na de andere kan incasseren zonder tegen de grond te gaan. Rauw, eerlijk, open, intiem, emotioneel. Vol liefde voor elkaar. Dát is het imponerende deel. Nooit verzaken, ondanks twijfels en verdriet. Had ik dit boek ook gelezen als ik Sander Verheijen niet persoonlijk had gekend? Waarschijnlijk niet. Maar wat ben ik blij dat ik Sander wél ken en het wél heb gelezen. Met een brok in mijn keel . En wat zou ik graag willen dat iedereen het gaat lezen. Tranen met tuiten. Van het lachen en van het huilen. Van dit boek kan je als mens heel veel leren. Met dank aan Sander en Jip. Met dank aan Gant. Met dank aan die bijzondere tweeling.

Vijf sterren voor vijf sterren.



(Kijk voor al mijn recensies op http://leeswereld.blogspot.nl)