Lezersrecensie
Een herhaling van zetten
Wat de hulp weet is het vervolg op De hulp, waarin Freida McFeddan haar lezers liet kennismaakten met Millie. Deze heeft inmiddels een zekere reputatie opgebouwd als iemand die vrouwen in nood een helpende hand biedt.
Millie neemt een baan aan als hulp in de huishouding bij Wendy en Douglas. Alleen is het heel vreemd dat zij Wendy nooit ziet. Haar werkgeefster schijnt ziek te zijn, ze verblijft constant in de logeerkamer en wil zich niet vertonen. Het is Millie verboden om de logeerkamer te openen of met Wendy te praten. Totdat ze dat toch een keer doet.
McFadden geeft de lezer een huiveringwekkend gevoel bij Douglas, net als Millie dat zelf ondergaat. Er is iets onaangenaams met de man. Er sluimert een een doorlopend gevoel van de dreiging die Millie achtervolgt, maar ook de lezers niet onberoerd laat.
De auteur heeft een fijne, suggestieve stijl, ze spaart heel veel informatie op, zodat de nieuwsgierigheid goed geprikkeld wordt. Maar het gegeven van dit boek lijkt een erg op het eerste –De hulp. Het mist bovendien de spanning over Millie zelf, omdat nu – in deel 2 – haar verleden bekend is. Ook in dit tweede boek voelt Millie zich niet veilig en heerst er alom wantrouwen en kloppen er zaken niet in het huis waar ze werkt.
De grote twist, een kanteling van 180 graden in Wat de hulp weet ligt dan ook in de lijn van de verwachting, omdat MacFadden een soortgelijke in het vorige boek ook gebruikte. De plot is een op zich niet onverwacht, maar de grootste verrassing komt pas daarna.
Wat de hulp weet is als thriller een sterk verhaal. Maar zou nog sterker zijn als het op zich zelf zou staan en niet een vervolgdeel was. Het mist een paar verrassingselementen omdat McFadden in herhaling vervalt. Ook het toepassen van dezelfde verhaalopbouw zorgt voor een ‘o ja, dát weer!’-effect.
De twee boeken zijn zeker los van elkaar te lezen. Maar met welke je ook begint, de andere zal een gevoel van deja-vu opleveren. Aan de andere kant is het aan te bevelen om met deel één te beginnen, omdat de auteur teruggrijpt op de overkoepelende lijn vanuit het eerste boek.
Millie neemt een baan aan als hulp in de huishouding bij Wendy en Douglas. Alleen is het heel vreemd dat zij Wendy nooit ziet. Haar werkgeefster schijnt ziek te zijn, ze verblijft constant in de logeerkamer en wil zich niet vertonen. Het is Millie verboden om de logeerkamer te openen of met Wendy te praten. Totdat ze dat toch een keer doet.
McFadden geeft de lezer een huiveringwekkend gevoel bij Douglas, net als Millie dat zelf ondergaat. Er is iets onaangenaams met de man. Er sluimert een een doorlopend gevoel van de dreiging die Millie achtervolgt, maar ook de lezers niet onberoerd laat.
De auteur heeft een fijne, suggestieve stijl, ze spaart heel veel informatie op, zodat de nieuwsgierigheid goed geprikkeld wordt. Maar het gegeven van dit boek lijkt een erg op het eerste –De hulp. Het mist bovendien de spanning over Millie zelf, omdat nu – in deel 2 – haar verleden bekend is. Ook in dit tweede boek voelt Millie zich niet veilig en heerst er alom wantrouwen en kloppen er zaken niet in het huis waar ze werkt.
De grote twist, een kanteling van 180 graden in Wat de hulp weet ligt dan ook in de lijn van de verwachting, omdat MacFadden een soortgelijke in het vorige boek ook gebruikte. De plot is een op zich niet onverwacht, maar de grootste verrassing komt pas daarna.
Wat de hulp weet is als thriller een sterk verhaal. Maar zou nog sterker zijn als het op zich zelf zou staan en niet een vervolgdeel was. Het mist een paar verrassingselementen omdat McFadden in herhaling vervalt. Ook het toepassen van dezelfde verhaalopbouw zorgt voor een ‘o ja, dát weer!’-effect.
De twee boeken zijn zeker los van elkaar te lezen. Maar met welke je ook begint, de andere zal een gevoel van deja-vu opleveren. Aan de andere kant is het aan te bevelen om met deel één te beginnen, omdat de auteur teruggrijpt op de overkoepelende lijn vanuit het eerste boek.
1
Reageer op deze recensie
