Fijne vakantiethriller

Na een studie Frans werkte Vera van Beers bij een internationale groothandel. Zij deed mee met schrijfwedstrijden, waarbij ze steeds in de prijzen viel. In 2020 verscheen haar eerste novelle Als de waarheid sterft en twee jaar later haar thriller Onheilspad. Het onderliggende Blauwe tranen is haar tweede thriller.

De Rotterdamse misdaadjournaliste Iris Blom verhuist naar Curaçao, waar ze gaat werken bij de plaatselijke krant. Ze kan haar draai niet goed vinden, totdat ze verslag mag doen van het Curaçao North Sea Jazz Festival.
Wanneer de iemand van die band spoorloos verdwijnt, zet Iris haar ervaring in om het mysterie te ontrafelen. Al snel ontdekt ze dat er meer op het spel staat dan een vermist persoon en raakt ze verstrikt in duistere geheimen van het eiland.

De personages verschijnen levendig ten tonele, door de rake beschrijvingen van Van Beers is binnen enkele pagina’s duidelijk wie we voor ons hebben. Ook de dreiging die Iris ondervindt kruipt onder de huid, een dreiging waar ze zich overigens niet door laat afschrikken. De omgeving van het tropische, relaxte Curaçao komt wel tot zijn recht, de zon, de zee en de muziek zijn voelbaar.
Iris is sympathiek genoeg, Hugo komt over als positief en oprecht, hoewel daar tegelijkertijd door zijn onvoorspelbare gedrag wat twijfel kan ontstaan. Blauwe tranen maakt een flinke knipoog naar feelgood, maar de vastberaden nieuwsgierigheid van Iris als er nieuws te onderzoeken valt, wint het altijd van de romantiek.

Het duurt even voordat spanning haar intrede doet in Blauwe tranen, het sluimert een tijdlang alleen op de achtergrond terwijl Iris zich een beetje tekort gedaan voelt in haar journalistieke werk. Er spelen verschillende dingen, maar samenhang is ogenschijnlijk nog ver te zoeken. Van Beers laat niets los om haar lezer te plezieren, ook niet wat hints achter de rug van Iris om.
Anders dan in Onheilspad ontbreekt het hier aan vaart. Het verhaal sleept zich min of meer voort met te weinig ontwikkelingen, Van Beers blijft vaak te lang hangen in momenten die niet nieuw meer zijn.
Tot de auteur de spanningsboog halverwege ineens flink aantrekt. De dreiging tegen Iris culmineert eveneens, er lijkt iemand te zijn die haar wel heel graag wil afschrikken.

Blauwe tranen zweemt in de verhaallijn naar een avonturenroman, met een stuk of wat onwaarschijnlijke voorvallen. Maar ontknoping is spectaculair. Alle lijnen komen bij elkaar, Van Beers vlecht ze ineen tot een verrassende plot.

Het boek zou gebaat zijn met een Iets nauwkeuriger redacteur om de laatste dingen eruit te halen, die nu smetjes op het geheel zijn. Misschien dat te zijner tijd meer schrijfervaring het op sommige plekken wat stroef taalgebruik zal gaan verbeteren.

Blauwe tranen is een leuk, spannend verhaal, dat het tijdens een vakantie aan een warm strand goed zal doen. Voor liefhebbers van de vertrekthrillers van Mariëlle Boersma.

Deze recensie staat ook op vrouwenthrillers.nl