Ongenadig

Ongenadig

Karin Hazendonk is een Nederlandse auteur uit Utrecht die een grote passie voor schrijven heeft, maar daar vele jaren niet veel mee doet door omstandigheden. Tot in 2013 een ommezwaai voor haar komt en ze zich wel hieraan toegeeft. Resulterend in o.a. Ongenadig; het zevende boek van haar hand.

Anouk is een beetje een stille, rustige dame die zich graag op de achtergrond houdt.
Tijdens een feestje van het werk, waar ze eigenlijk liever niet wilt zijn, valt haar oog op Sven. Een collega die ze zelf heeft aangenomen. Oei, hij kijkt terug en voor ze het weet staat hij bij haar en raken ze aan de praat. Er lijken wederzijdse gevoelens te zijn.
Al vrij snel vraagt Sven Anouk om bij hem in te komen wonen in zijn prachtige villa aan de zee. Haar twijfelende gevoelens hierover en haar onderbuikgevoel worden van tafel geveegd door Sven zelf, maar ook door de tweelingzus van Anouk, Miranda. Anouk en Miranda hebben niet zo’n heel hecht contact, maar Miranda en haar man hebben Sven ontmoet en Sven heeft bij hen een goede indruk achter gelaten. Daarom proberen ze Anouk te overtuigen en geen beren op de weg te zien, maar te gaan voor haar eigen geluk.
Het begint als een fijne relatie met een attente Sven. Toch beginnen er al snel barstjes in hun relatie te ontstaan. Is Sven wel wie ze denkt wie hij is? Ook zijn hobby om horrorfilms te kijken deelt ze absoluut niet.

‘Hij zegt, ik houd van dieren, maar hij eet ze op.
Hij zegt, ik houd van bloemen, maar hij plukt ze.
Daarom ben ik bang wanneer hij zegt: ik hou van je.’

Dit citaat van Najat Bodara wordt in het boek gebruikt en brengt mij wel die rilling over de rug die het boek met vlagen ook bij mij teweeg brengt.
De korte hoofdstukken lezen goed weg en de spanning is meestal wel goed opgebouwd, waardoor je verder wilt naar het volgende hoofdstuk. Echter soms is de verdeling van hoofdstukken wat bijzonder. Doordat bv in een heel kort hoofdstuk één langere tijd beschreven wordt die verteld moet worden voor de verhaallijn maar dan wat geforceerd over komt.
De hoofdstukken worden verteld vanuit Anouk in de ik-vorm en door andere personen in de derde persoon enkelvoud. Door het snelle wisselen van perspectief houdt het wel de vaart in het verhaal. Zo ook de flashbacks van Sven, die wel tekenend zijn voor zijn duistere kant.
Ik mis soms net iets meer uitdieping van aantal andere personen. Bij Kim, de ex van Sven, dacht ik wel een paar keer, wat is de aanvulling van haar in het verhaal? Maar toch komen er een aantal plotwendingen bij haar waardoor het juist even heel spannend lijkt te worden.

Een thriller met horror taferelen die het voor mij enerzijds juist erg spannend maakte, maar anderzijds soms wat ongeloofwaardig overkomt (maar dat is voor mij een kenmerk van horror).
Als je daar een liefhebber van bent is dit boek zeker een aanrader, maar anders kan het nog wel eens anders uitpakken voor je.