“Een betoverend begin dat verdwaalt in eigen ambities”

“Een betoverend begin dat verdwaalt in eigen ambities”

Het medaillon van Chagall begint als een winterse droom. De eerste hoofdstukken zijn zó beeldend geschreven dat je als lezer haast de sneeuw onder je voeten hoort kraken. De schrijfster heeft duidelijk een voorkeur voor het sprookjesachtige winterlandschap van Nederland, en ze weet dat met verfijnde taal tot leven te brengen. Denk aan witte lanen, beslagen ramen en warme stilte — het decor is haast een personage op zichzelf.

In het hart van dat landschap vinden we Fleur en haar oma. Hun relatie is warm, geloofwaardig en raakt je meteen. De personages zijn zonder twijfel het sterke punt van deze roman: authentiek, met herkenbare twijfels, emoties en kwetsbaarheden. Je leeft met ze mee alsof het mensen uit je eigen leven zijn.

Wel zijn de hoofdstukken behoorlijk lang en beslaan ze vaak meerdere dagen, wat soms ten koste gaat van het tempo. Toch blijf je geboeid, tot het moment waarop Fleur het dagboek ontvangt. Een spannend gegeven, dat veelbelovend lijkt.

Maar dan verandert het boek van koers. Het dagboek wordt niet alleen door Fleur gelezen — jij als lezer duikt ook mee in tientallen pagina’s die zich volledig afspelen in het verleden. Wat eerst als een extra laag voelt, wordt uiteindelijk een zijpad zonder bestemming. De dagboekinhoud keert later nergens écht terug en doet af aan de kracht van het oorspronkelijke verhaal.

Wat volgt, is een voorspelbare verhaallijn die maar moeilijk beklijft. De magie van het begin en de emotionele kracht van de personages vervaagt. Hoewel het boek blijft lezen als een vlot geschreven roman, voelt het alsof de kern ergens onderweg verloren is gegaan.

Het medaillon van Chagall is een boek met een schitterend begin, sterke sfeer en geloofwaardige personages. Maar het raakt verstrikt in een zijverhaal dat de vaart en emotionele lijn onderbreekt. Het is een roman vol potentie, maar helaas eentje die zichzelf onderweg kwijtraakt.