Roman die grote verwachtingen niet waarmaakt

Het onderwerp van de roman, een jonge man, in zijn eindexamenjaar, die ontdekt dat hij homoseksuele gevoelens heeft, ermee worstelt en aanhikt tegen een coming-out is veelbelovend. Toch heb ik na het lezen niet de voldoening die ik had verwacht.

De achterflap belooft spanning: 'Maar op het moment dat hij zijn felbegeerde diploma voor het grijpen heeft en daarmee een ticket naar de toekomst, verdwijnt Björn ineens...' Ik verwachtte een mysterieuze verdwijning, een zoektocht en een verrassende ontknoping, maar die kwamen niet. Misschien ook door deze verwachting die de flaptekst oproept, viel het boek me wat tegen. Het verhaal over Alec kabbelt voort en zijn worsteling met zijn gevoelens, zijn zoektocht naar zijn identiteit is zeker interessant, maar echt veel gebeurt er niet. Hij gaat naar school, bezoekt feestjes, flirt voor de vorm wat met meisjes. En dan doet hij eindexamen.

Het grootste deel van het verhaal wordt heel realistisch beschreven. Je krijgt een goed beeld van Alecs denkwereld en vriendschappen. Maar op sommige punten vond ik het verhaal juist niet realistisch. Vooral in de dialogen. De jonge mannen spreken zinnen uit, lang en mooi dat wel, die jongeren echt niet zo zouden formuleren (
Er wordt flink coke gesnoven op diverse feesten, ook door de hoofdpersoon, maar de gevolgen zijn niet meer dan die van een kater.
In het verhaal vindt een vechtpartij plaats, waarin Alec wordt uitgemaakt voor homo. Maar dat is een losstaand, eenmalig incident, dat ongeloofwaardig simpel uit de wereld wordt geholpen door een gesprekje met een docent.

Dat brengt me op het volgende punt van kritiek dat ik op dit boek wil inbrengen. Alec maakt een ontwikkeling door die zeer boeiend is en ook goed uitgewerkt is. Maar de schrijver laat ook een aantal verhaallijnen onafgemaakt. Zoals de relatie die Björn met zijn overleden vader had en wat het sterven van zijn vader met hem doet. Hoe is zijn vader overleden, wat was de band vader-zoon? Ik vind dat de schrijver deze verhaallijn meer had mogen en kunnen uitwerken, dat had het personage Björn kunnen verdiepen.

Elk hoofdstuk begint met een songtekst. Hierin zien we de popjournalist Raatgever aan het werk. Maar het zijn Engelstalige minifragmenten die mij niets zeggen. Ook speelt popmuziek geen wezenlijke rol in het verdere verhaal, dus wat voegen deze fragmentjes toe? Geven ze een vooruitblik op het hoofdstuk? Moeten ze een sfeer zetten? Jammer, want bijv. in hoofdstuk 22 leidt de songtekst de aandacht af van de openingszin die grote verwachtingen wekt: 'De middag dat we Stockholm bereikten, droeg niets in zich van de complete euforie waarin ik de stad zou verlaten.' Daarna lezen we wat de complete euforie veroorzaakt, maar de euforie zélf slaat de schrijver helaas over. Maar misschien is dat wel wat de goede schrijver kenmerkt 'schrijven is weglaten'. Hoe dan ook, ik had meer van deze roman verwacht.

Is er dan niks positiefs aan deze roman te melden? Jazeker wel. De beschrijving van Alecs worsteling met zijn homoseksualiteit is heel nauwkeurig en herkenbaar, ook voor lezers die niet homoseksueel zijn. Het gaat over wie je bent, hoe je wilt zijn, verwachtingen van de omgeving en onzekerheid over hoe andere mensen jou zien. Waar veel boeken over homoseksualiteit bol staan van afwijzing en buitensluiting, toont dit verhaal hoe het ook kan. Ik heb dat als verfrissend ervaren, hoopgevend.
Het grote thema in dit boek is vriendschap. De hechte vriendschap van Alec met Thomas, zijn vriendin Laura die zich over hem ontfermt. Maar ook worden de grenzen van vriendschap verkend en van de liefde, zonder ook maar ergens overdreven bombastisch te worden. Dat is een compliment aan de schrijver waard.