Voor thrillerlezers die bloed niet schuwen

Karin Hazendonk (Utrecht, 1961) schreef meerdere verhalen, een kinder- en een YA boek en leverde met Ongenadig haar derde thriller af.

Anouk leert Sven kennen op een personeelsfeest. Zij heeft hem in haar functie als manager personeelszaken aangenomen op de afdeling Verkoop. Waar Anouk eerst nog wat voorzichtig in deze prille relatie staat, zo voortvarend duikt Sven er in. Hij wil na een paar maanden al gaan samenwonen. Anouk twijfelt maar haar tweelingzus Miranda weet haar te overtuigen dat Sven wel een hele goede partij is. Waarom wachten? Anouk gaat overstag, pakt haar spullen en vertrekt naar het mooie huis dat Sven bezit vlakbij het strand. Een erfenis van zijn grootouders. Door de roze bril van haar verliefdheid ziet Anouk alleen de mooie dingen van Sven. Maar al snel worden de eerste barstjes in de relatie zichtbaar.

In een vlot tempo neemt Karin Hazendonk haar lezers mee in het verhaal dat zich ontspint. Hazendonk laat in dit verhaal vooral Anouk aan het woord, vanuit het ik-perspectief. Maar ook Sven, in de derde persoon, krijgt veel ruimte en zo leren we al zijn kanten goed kennen; zijn mooie, charmante kant maar later ook zijn zeer duistere zielenroerselen. Door deze twee perspectieven steeds af te wisselen en daar tussendoor ook nog een paar andere personages het woord te geven, vlieg je door het verhaal. Het is spannend en de gemakkelijke stijl die Karin aanhoudt maakt dit boek een echte pageturner. En zoals het hoort in een goede thriller weet deze schrijfster er ook nog een paar plottwisten in te gooien.

Niets meer aan doen zou je denken…Maar helaas valt er toch ook wel het een en ander aan te merken op Ongenadig. Ten eerste de titel, deze wordt niet echt verklaard. Ergens halverwege kom je het woord wel een keer tegen maar het lijkt daar met opzet geplaatst te zijn alsof de schrijfster ineens bedacht dat ze dit nog niet gedaan had. Dat komt heel gekunsteld over. Dan de cover. Op het eerste gezicht een prima plaatje voor een spannende thriller. Maar je zou verwachten dat dit beeld van die strop met de wegvliegende vogels (?) ook terugkomt in het verhaal. Ik heb het niet gevonden. Verder komen er een paar zaken in het verhaal voor die nogal ongeloofwaardig zijn: je diner van de vorige avond uitspugen na een nachtrust van bijna 12 uur? Ik zou een arts raadplegen want dan is er toch echt iets mis met je spijsvertering. En een slachtoffer een schadevergoeding laten toekennen die betaald moet worden door de dader lijkt me niet iets dat even tussen neus en lippen door geregeld kan worden. Bij Karin Hazendonk kan dit wel. En dan zijn er nog een aantal loze zinnen die vooral aan het einde van een hoofdstuk voorkomen, soms zelfs in een ander perspectief. Deze voegen niets toe aan wat je net gelezen hebt. Het lijkt alsof de schrijfster vergeten is ze weg te halen. Het grootste vraagteken wordt opgeroepen door het personage van Kim, een ex-vriendin van Sven met schimmige bedoelingen. De manier hoe zij in het verhaal geïntroduceerd wordt is niet bevredigend en haar verhaallijn eindigt in het niets...