Cromwell, de man die alles kan

Natuurlijk heb je Wolf Hall gelezen voor je aan dit 'dunne' intermezzo begon. En natuurlijk ga je hierna de klepper der kleppers lezen, De 'spiegel & het licht'. En wat valt er dan over 'Het boek Henry' te zeggen, wat je niet in de recensies van de andere twee boeken kwijt kan? Tja... Dat is een goede vraag.

De stijl van Mantel blijft gehandhaafd in dit tweede deel van de trilogie. Ze bedelft de lezer alweer onder een portie symboliek om U tegen te zeggen. Af en toe lijkt het wel dat elk gebaar en elke voorwerp zijn eigen betekenis heeft en soms wel meer dan één. Het is bijna onmogelijk om alles in de eerste lezing te doorgronden.

Het zou ook absoluut geen straf zijn om Het boek Henry nog een keer te lezen. Waar je in Wolf Hall nog moest nadenken over wie waar zat, op welke positie, zijn de personages nu veel meer gesneden koek en is het heerlijk genieten tijdens het lezen. De humor blijft, op zijn eigen excentrieke manier, welig tieren en dat bevordert het leesplezier enorm.

Cromwell blijft een man die van alle markten thuis is. Hij lijkt alles te kunnen en ook zijn wraak is tot in detail uitgewerkt. Is ze daarom minder wreed? Nee, maar Mantel neemt je als lezer zo mee, dat je altijd sympathie blijft voelen voor Thomas Cromwell. Ook al zie je echt wel zijn slechte kanten. Je krijgt steeds meer begrip voor Mantel's keuze voor haar hoofdpersonage.

Het verhaal wijkt niet af van de geschiedenis en dat alleen al is bijna ongelooflijk. Dat dit gewoon echt gebeurd is, dat is onvoorstelbaar! Ongemerkt krijg je een tijdsperiode zo gedetailleerd voorgeschoteld, dat ze voor eeuwig op je netvlies staat en je ongemerkt dus ook veel hebt geleerd.

Hilary Mantel is een kunstenares met woorden. Ze verdient die tweede Booker Prize echt en het is uitkijken naar de shortlist en de winnaar voor dit jaar.
Het boek Henry leest een stuk vlotter dan Wolf Hall en hopelijk zet die trend zich door in deel drie.