Traag met een fijner einde

Ik mocht voor Hebban het boek ‘De stagiair’ van Helen Monks Takhar lezen.

Mijn motivatie om dit boek te lezen was: vrouwen op een kantoor, daar komt gedoe van. En oh boy, wat had ik gelijk:

Voor hoofdredacteur Katherine zijn alle stagiairs hetzelfde: verwende millennials, die gewend zijn te krijgen wat ze willen, al dan niet door de connecties van hun ouders. Lily vindt Katherine een overblijfsel uit een andere eeuw: kortzichtig, ouderwets, iemand die haar succes behaalt over de rug van haar onbetaalde stagiairs. Zodra Lily met haar stage begint, ziet Katherine haar als een bedreiging. Lily doet poeslief, maar er klopt iets niet. Wanneer Lily toevallig vrienden wordt met haar man en opduikt op borrels met haar vrienden, begint Katherine nerveus te worden. Is zij paranoïde? Wil Lily alleen maar carrière maken, of heeft ze een veel gevaarlijker, duister motief?

Het verhaal wordt afwisselend door de 2 hoofdpersonen verteld. Hierdoor krijg je vaak twee keer hetzelfde te lezen. Het verhaal komt ook nooit echt in een goed tempo en wordt (voor mij) nooit heel erg spannend. Ook blijft het heel lang vaag waarom Lily zo boos is op Katherine, tot op ongeveer de laatste pagina’s. Hierdoor lijkt het einde een beetje uit de lucht te vallen en is het ook wel onlogisch. Misschien had de schrijfster bepaalde verhaallijnen beter kunnen uitwerken zodat het verhaal wat realistischer wordt. Veel dingen lijken niet te kloppen.

Toch is het einde voor mij wel spannender dan de rest van het boek en daar was ik blij om want uiteindelijk sluit je het boek met een positiever gevoel.

Wel had ik tijdens het lezen vaak een negatief en opgejaagd gevoel, maar misschien is dat wel de kern van een psychologische thriller...