Inhoudelijk sterk, maar redigeerwerk kan veel beter

“Het geschreven woord” is het derde en laatste deel in de reeks “De geloofsbrieven” die auteur Andrej Verhoeks schreef.
In dit derde deel worden Suzan, Cato, Bartilo, de Tempeliers en het Vaticaan weer geconfronteerd met de vijanden van Het Broederschap. De zoektocht naar oude geheimzinnige brieven gaat verder. Welke geheimen ontdekken Suzan en compagnie nog? Weten zij uit de handen van de Broederschap te blijven? En wat gebeurt er met de brieven?
Ook in dit derde deel weet Andrej Verhoeks zijn lezers weer mee te nemen in een spannende zoektocht. Zijn karakters blijven me aanspreken en inhoudelijk is het weer een leuke zoektocht naar geheimen rond het instituut Kerk. Het blijft dan ook weer snoepen van het al dan niet waar zijn van de inhoud van de brieven, maar historisch gezien is de kans groot dat wat Andrej in zijn brieven verwerkt een zekere waarheid inhoudt. Wereldschokkend is het al lang niet meer, maar het blijft me altijd intrigeren. Ook de locaties zijn goed gekozen. Enerzijds de zoektocht in de thuishaven van Suzan, een klein Nederlands dorpje. Anderzijds de tot de verbeelding sprekende plaatsen in het Vaticaan en het idyllische dorpje in Italië. De auteur heeft ze allen goed beschreven waardoor je je een goed beeld kunt vormen van de plaats en het gebeuren.
Maar net als in de eerdere delen blijft het toch wel een vechten tegen onnauwkeurig redigeerwerk. Het boek lijkt nog in een ontwerpfase te zitten. Soms komen stukken tekst letterlijk meerdere keren voor op eenzelfde pagina en een persoon die drie keer op dezelfde plaats uit een auto stapt, op dezelfde plaats en hetzelfde moment is toch wel net iets teveel van het goede. En ongewild belemmeren dergelijke fouten toch wel het leesplezier. Wat jammer is, want het geheel zou beter scoren als voor deze storende elementen een oplossing zou gevonden worden.