Een reis met te weinig diepgang

Jeanine Cummins heeft na jarenlang research het boek 'Wie omkijkt' geschreven. Een fictieve roman over Lydia en haar zoon Luca die - nadat hun man en vader en de rest van de familie zijn afgeslacht door een drugskartel - halsoverkop uit hun woonplaats Acapulco moeten vertrekken. Ze hebben slechts één doel voor ogen: Mexico verlaten en naar familie in Denver te vluchten.
Die reis is alles behalve gemakkelijk. De 'normale' wegen worden door drugskartels gecontroleerd, dus rest alleen 'het beest'. Een trein (of eigenlijk diverse treinen) die naar de noordgrens van Mexico rijdt en waarmee je als vluchteling alleen kunt meereizen door op het dak van de trein te springen én te overleven. Eenmaal aangekomen bij de grens heb je een betrouwbare gids (coyote) nodig die je tegen betaling de grens over smokkelt, je meeneemt op een voettocht door de woestijn om je uiteindelijk via de laatste controlepost in Noord-Amerika achter te laten.
Lydia en Luca volgen deze reis, en vormen al snel een groepje met mede-reizigers. De schrijfster laat daarmee niet alleen de vele gevaren van een dergelijke reis zien, maar ook hoe de drugkartels in heel Mexico hun ogen en oren hebben. Dat maakt het boek boeiend om te lezen.
Toch geef ik 'Wie omkijkt' slechts 3 sterren. Wat ik namelijk mis in het grootste deel van het boek is het emotionele aspect. Zowel Lydia als Luca zijn 'net' geconfronteerd met een angstaanjagende aanval van een drugskartel waarbij hun hele familie is uitgemoord, maar over de emoties die dit voor hun beiden oproept, wordt nauwelijks gesproken.
Daarnaast denk ik dat de schrijfster zich te weinig verdiept heeft in de personages. Neem bijvoorbeeld Luca; hij is acht jaar en slim voor zijn leeftijd. Toch passen zijn gedachten en uitspraken vaak totaal niet bij een achtjarig kind; hoe slim die dan ook is. De schrijfstijl noem ik daarom te hoogdravend om geloofwaardig te zijn.
Het te weinig uitdiepen geldt wat mij betreft voor meer personages. Waardoor het ook een enigszins steriel boek wordt om te lezen en ik - hoe vreselijk deze reis in werkelijkheid ook is - weinig geraakt word.
In haar nawoord schrijft Cummins over het waarom van dit boek en de Noord-Amerikaanse politiek ten opzichte van immigranten. Jammer dat ze dit niet echt aan bod laat komen en ook weinig vertelt over het verdere leven van Lydia en Luca.