Vermakelijk boek met humor, maar zonder spanning

Sarah Harman (1986) verruilde in 2018 het Amerikaanse Maryland voor Londen. Ze werkte als buitenlandcorrespondent voor NBC News en had hierdoor een hectisch leven. Na een burn-out besloot ze vier jaar geleden dat het anders moest en dat ze een nieuwe, frisse start nodig had. Harman besloot haar droom om schrijver te worden te laten uitkomen. Het resulteerde in Alle moeders haten mij, een debuut dat bekroond werd met de Lucy Cavendish Prize for Fiction. Ingrid Zweedijk vertaalde het naar het Nederlands.

Ruim tien jaar geleden was Florence Grimes zangeres van een populaire girlband, en ze droomt ervan om ooit weer in de spotlights te staan. Maar als alleenstaande moeder van de tienjarige Dylan lukt het haar nauwelijks om het echte leven aan te kunnen. Dylan is de enige reden voor Florence om elke dag uit bed te komen. Tijdens een schoolreisje van Dylan verdwijnt Alfie Risby, Dylans pestkop. Al snel verdenkt de politie Dylan, en Florence doet er alles aan om hem vrij te pleiten. Zelfs als ze vermoedt dat haar zoon dingen voor haar verzwijgt.

Harman heeft een prettige, toegankelijke en beeldende schrijfstijl, waarin ze de nodige humor verwerkt. Zo heeft ze het ik- en hoofdpersonage Florence voorzien van een grote portie zelfspot en sarcastische humor. Dit maakt haar leuk, want het weegt goed op tegen de overige karaktereigenschappen. Zo is Florence nogal egoïstisch, chaotisch en toch ook wel een lellebel, die regelmatig uitgaat en teveel drinkt en vergeet dat ze een tienjarig zoontje heeft waarvoor ze moet zorgen. Ze past qua uiterlijk en taalgebruik totaal niet tussen de goed verzorgde moeders in designkleding in de rij voor de elitaire schoolpoort. Florence lijkt zich nauwelijks om Dylan te bekommeren, tot Alfie verdwijnt. Ook al weet ze niet wat ze van Dylans antwoorden en gedrag moet denken na het schoolreisje, ze doet er alles aan om hem te beschermen en uit de gevangenis te houden. Ze gaat hierin heel ver, als een leeuwin die voor haar jong vecht.

“Ik word overvallen door de neiging om hem als een origamizwaantje op te vouwen en terug te stoppen in mijn buik, waar hij voor altijd veilig zal zijn.”

Het verhaal wordt chronologisch verteld met af en toe flashbacks. De laatste kleuren het huidige leven van Florence in, waardoor je haar als lezer beter gaat begrijpen. Het geheel heeft een traag tempo en richt zich in eerste instantie vooral op het sociale leven van Florence. Door het ik-perspectief leer je de overige personages, zoals haar zus Brooke, haar buurman Adam en haar ex-man Will eenzijdig kennen, maar toch is het de auteur gelukt om ze goed te karakteriseren. Een belangrijk nevenpersonage is Jenny Choi, zij is advocaat en de enige schoolmoeder die contact met Florence wil. Samen proberen ze Alfie te vinden, al gebruikt Florence deze zoektocht, en daarmee eveneens Jenny, vooral om de politie in een andere richting dan die van Dylan te laten zoeken. Dit klinkt spannender dan het daadwerkelijk is, want de plot draait met name om alles wat Florence denkt en, vaak impulsief, doet. Door een aantal toevalligheden ontdekt ze uiteindelijk meer over de verdwijning van Alfie en dat zorgt voor een klein spanningsboogje tijdens de ontknoping. Verrassend is dit overigens totaal niet door alles wat eraan vooraf is gegaan.

Sarah Harman heeft een entertainend en vermakelijk debuut geschreven, maar spannend is Alle moeders haten mij allerminst. Het boek valt eerder in de categorie chicklit dan in het genre thriller, en zal vanuit dat oogpunt menig lezer weten te vermaken.