Anna

Het is 2020 en alle volwassenen zijn gestorven aan de mysterieuze rode ziekte. Ook de ouders van Anna en Astor, die op een verwoest Sicilië wonen. Het eiland is een kale vlakte en er is geen elektriciteit of stromend water meer. Ook bijna geen eten. Alle kinderen die er nog wonen vermoorden elkaar voor een blik bonen. En ook zijn er kuddes zwerfhonden die levensgevaarlijk zijn.

Ik vond de sfeer in dit boek niet fijn. Het logisch dat een verwoest eiland niet prettig is, maar hoe iedereen met elkaar omgaat en hoe alles verwoest is gaf me een heel naar gevoel. Dat gevoel hielt me het hele boek vast. Ook bijvoorbeeld de band van Anna met de zwerfhond. Eerst probeert hij haar te doden en steekt zij hem bijna dood. Daarna geeft ze hem eten en doet hij opeens poeslief, maar moet Anna hem niet meer. Ik vond het naar om te lezen en totaal onlogisch.
Later wordt Astor ontvoerd en gaat Anna hem achterna. Ze komt dan ook terecht in drugs en hallucinaties, heel naar allemaal.

Dit boek was niks voor mij, de sfeer en de verhaallijn vond ik niet prettig. Alleen het einde vond ik wel oké.
Ik vind het wel jammer, ik had veel over deze schrijver gehoord, maar het viel dus behoorlijk tegen.