Mira T. Lee houdt lezers op afstand

Wie leeft met een naaste met een bipolaire stoornis, weet hoe moeilijk het kan zijn om stoornis en persoonlijkheid uit elkaar te houden. Diegene weet ook hoe moeilijk het is om je eigen grenzen te trekken. Tot waar blijf je betrokken en waar laat je je naaste los? Wie dit allemaal niet weet, is aangewezen op verhalen van ervaringsdeskundigen of auteurs zoals Mira T. Lee. In Het is hier zo mooi (vertaald door Thijs van Nimwegen en Anne Roetman) doet Lee een poging om haar lezers mee te nemen in de wereld van Miranda en Lucia, twee zussen van wie de jongste een psychische aandoening heeft.    

Het boek opent met een oproep om empathie te tonen, ook als we het innerlijk leven van de ander nooit volledig zullen begrijpen. Daarmee maakt Lee duidelijk wat ze beoogt met Het is hier zo mooi: ondanks alle verschillen moeten we om elkaar blijven geven. Dat dit niet gemakkelijk is, maakt ze met de inhoud van het verhaal meer dan helder. De beeldspraak uit de proloog van de spin die insecten in haar web lokt, ze leegzuigt en uiteindelijk opeet is daarbij veelzeggend.    

Het verhaalgegeven is interessant genoeg om een prachtig boek op te kunnen leveren. Tot op zekere hoogte lukt dat Lee ook. Lucia Bok is twintig als ze opeens stemmen begint te horen en in een psychose raakt. Haar zus Miranda laat haar gedwongen opnemen in een kliniek en na enige tijd komt Lucia, uiteraard met een hele lading medicijnen, er weer bovenop. Vanaf dat moment begint de strijd van Lucia tegen haar ziekte, tegen haar omgeving en soms ook tegen iedereen die haar lief heeft.    

In een wisselend perspectief laat Lee zien hoe Lucia en haar naasten met haar psychische aandoeningen (bipolaire stoornis, schizofrenie) proberen te leven. Daarbij is het boek opgedeeld in vier delen; het laatste deel is een epiloog. De opbouw loopt min of meer gelijk met de periodes in het leven van Lucia: periodes van een ‘goed’ leven, totdat het bergafwaarts gaat en ze ervan overtuigd raakt dat alleen een drastische beslissing kan leiden tot verbetering van haar leven. We lezen mee met Lucia, met Miranda, met Manuel (de vader van haar dochtertje) en met Yonah (haar eerste liefde). De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanuit een ik-perspectief; de laatste hoofdstukken zijn meer beschouwend. De opzet van het verhaal doet erg denken aan Het verrotte leven van Floortje Bloem (Yvonne Keuls). Door steeds vanuit de verschillende personages naar bepaalde gebeurtenissen te kijken, krijg je als lezer begrip voor de handelswijze van iedereen. Toch staat het een soort intimiteit in de weg.    

Hoewel het verhaal zeker aantrekkelijk is, is het niet zo meeslepend als de cover suggereert. Het gedrag van de verschillende personages is te voorspelbaar. Miranda gaat bijna ten onder aan de zorgen om haar zus. Ze voelt zich verantwoordelijk voor Lucia’s welbevinden. Keer op keer probeert ze haar te redden en ze zet daardoor haar eigen geluk op het spel. Manuel begrijpt niet wat er in Lucia omgaat, maar laat haar niet los omdat ze de moeder van zijn kind is. Ook hij voelt zich verantwoordelijk, al maakt hij daarbij zeker zijn eigen keuzes. Hij doet zijn best om Lucia te begrijpen, om haar te steunen, maar ook hij kan haar niet redden. En dan is daar nog Yonah. De eerste liefde van Lucia. In de steek gelaten omdat ze een kind wilde, maar niet van hem. Toch kunnen ook zij elkaar niet echt loslaten. Uiteindelijk is het Lucia die bepaalt of ze wel gered wil worden. 

Het is hier zo mooi is te beschouwend geschreven om je te raken. Geen enkel personage komt dichtbij genoeg om echt betrokken te raken. Daarvoor is het allemaal te afstandelijk, te netjes. De rauwe wanhoop die er is als het weer niet goed dreigt te gaan met Lucia mist, net als de intensiteit van de zorgen en de paniek. De twijfel mist. Alleen in het laatste hoofdstuk van Miranda worden haar twijfels zichtbaar, maar dan is het al te laat voor dit boek. Het is hier zo mooi is een prima boek, maar het verhaal blijft niet hangen en dat is jammer.