Het is een slimme zet een roman te schrijven over een zo actueel en veelbesproken onderwerp als de klimaatverandering. De aanpak van het boek Dagvals tijding van Marten van der Veen komt echter nogal ongeloofwaardig over.
Kern van het verhaal is dat de minister van Verkeer en Waterstaat wil voorkomen dat nog voor de verkiezingen de uitslag van een onderzoek over een dreigende watersnoodramp naar buiten komt. Met dat gegeven in de hand zouden zijn politieke tegenstanders kunnen aantonen dat de excellentie te weinig geld heeft uitgetrokken voor de bescherming van de Nederlandse Noordzeekusten. Een levensgevaarlijk beleid met het oog op het stijgen van de zeespiegel.

Een handige politicus zou met wat heen en weer gepraat, politieke druk en zwaaien met de geldbuidel er voor zorgen dat de publicatie van het voor hem zo kwalijke onderzoek over de verkiezingsdatum heen getild wordt. Minister Wilber Bol echter houdt er een aanzienlijk minder fijngevoelige en nogal onvoorzichtige aanpak op na. Hij oefent niet alleen hevige druk uit op de directeur van de waarschuwende meteoroloog Berend Dagval, maar schakelt ook nog de binnenlandse (en een buitenlandse) veiligheidsdienst in. Medewerkers van deze dienst gaan er vervolgens met de botte bijl tegen aan.

Marten van der Veen heeft een redelijk vlotte stijl. Jammer dat hij nogal uitgebreid verslag doet van zaken die voor de voortgang van het verhaal geen of nauwelijks betekenis hebben. Dat de hoofdpersoon Berend heet wordt hinderlijk vaak meegedeeld. Voor de namen van de andere personages geldt hetzelfde.

Een beetje spannend wordt het pas aan het slot. Voor die tijd worden we deelgenoot van de erotische avonturen die de verlegen hoofdpersoon met een Spaanse schone heeft. Een vrouw die eveneens haar brood verdient in de meteorologische sector en vanuit Malaga haar Nederlandse vriendje helpt met het vinden van de wiskundige sleutel voor zijn onderzoek.

Natuurlijk krijgt onze held gelijk. Niet op tijd echter, er voltrekt zich een nieuwe watersnoodramp. Dat blijkt jammer genoeg al in hoofdstuk één. Marten van der Veen schetst daarbij eveneens een onrealistisch beeld. Niet alleen het zeewater maar ook een golf van geweld, criminaliteit en ontucht overspoelt de lage landen. Wie de beelden van de watersnoodramp van 1953 voor de geest haalt weet dat de praktijk toen anders was. De wereld en de mensheid zijn er sindsdien niet beter op geworden, maar zo extreem als Marten van der Veen het schetst is bepaald ongeloofwaardig!